Türkiyenin Kültür Haber Portalı

O an sanki hiç yaşanmamış da bir hayal gibi. Böylesine yabancı, böylesine eski. Sadece yüzümüzün çizgileri değil değişen, İnandıklarımız, "asla" dediğimiz o kalın duvarlar. ​Annemden ayrılmam, diye yemin eden, Şimdi uzak bir kıtada,en çok o arayıp sormuyor annesini.

​Bu söylem, yaşamın döngüselliğini, kırılganlığını ve kaçınılmaz sınırlarını görmezden gelen, yaşlanmayı ve ölümü inkar üzerine kurulu devasa bir endüstri yarattı. Bize, travmalarımızı tamamen yok etmenin, geçmişi silmenin ve hatta fiziksel sınırların üstesinden gelmenin mümkün olduğunu fısıldıyorlar. ​Peki, üretkenlik ve sonsuz pozitiflik üzerine kurulu bu döngü nereye varıyor? ​Ben, hayatın o kaçınılmaz son durağında, bir Yaşlı Bakım Evi'nde çalışıyorum. O kişisel gelişim motivasyonlarının, fiziksel gerçeklik karşısında gücünü yitirdiği noktaya her gün tanıklık ediyorum. Burası, yaşamın tüm güzelliği ve acısıyla bir arada yaşandığı yer.

Aşk Bitti mi? Yoksa Sadece Form mu Değiştirdi? ​Aşk, bitti mi? Tıpkı diğer birçok yoğun duygunun, coşkunun ve bağlılığın yavaşça buharlaştığı gibi… Modern hayat, en büyük duygusal yatırımımız olan aşkın da miadını mı doldurdu? ​Yıllar önce, sanırım hepimiz o anlarda şöyle düşündük: “Bir an önce bitsin şu his. Beni mahveden bu acı son bulsun.” Otobüste, minibüste gözyaşlarımızı tutamadığımız; hayatımıza devam edemez duruma geldiğimiz o zirve noktasına ulaştığımızda yakardık: “Tanrım, bitsin bu duygu! Hiçbir şey istemiyorum, bir daha aşık olmak istemiyorum.”

Metninize eklediğiniz güncel detaylar, bu yabancılaşmanın modern sebebi: Dijital Gürültü. ​Sürekli Uyarıcı: Telefonlar, bilgiler, videolar... her şey o kadar hızlı ve çok ki, içimize dönmeye zaman kalmıyor. ​Duygusal Küntleşme: Sürekli bir "uyarıcı bombardımanı" altındayız. Bu, bizi düşünmekten, üzülmekten ve hatta derinlemesine sevinmekten bile alıkoyar. Duygulara kapılarımızı kapatırız, çünkü o gürültüde iç sesimizi duymak istemeyiz. ​Asıl Gelişim: Kendimizi "geliştiriyorum" derken (daha çok içerik tüketmek, daha çok etkinlik), aslında gerçek bilgeliğin içeride olduğunu unuturuz. Dış dünya, içimizdeki sesi boğarak bizi sürekli meşgul eder ve huzursuzluğumuzun kaynağı da tam olarak budur.