Camille Claudel – Taşa Kazınan Aşkın ve Deliliğin Hikâyesi Aşk,Acısı ve Sanatı

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Camille Claudel: Taşa Kazınan Aşkın ve Deliliğin Hikâyesi

Sanat, aşk ve trajedinin kesişiminde unutulmuş bir kadının hikâyesi…

Camille Claudel, 1864 yılında Fransa’da doğdu. Taşa dokunduğu ilk andan itibaren belliydi: O, sıradan bir insan değildi. Çamuru elleriyle yoğuruyor, mermerin kalbini duyabiliyordu. Bu derin sezgi, onu daha 19 yaşında Paris’te bir atölyeye götürdü. Ve orada hayatının hem ilhamını hem de yıkımını buldu: Auguste Rodin.

Rodin ve Camille: Aşk, Sanat ve Gölge

Rodin 43 yaşındaydı. Sanatı büyüleyici, kişiliği baştan çıkarıcıydı. Camille onun öğrencisi oldu… sonra sevgilisi… sonra ilham kaynağı… ve en sonunda kurbanı.

Rodin’in hayatında zaten biri vardı: Rosa Beuret. Yıllardır yanında olan, sadakatiyle sessizce duran, onu asla terk etmeyen bir kadın. Camille ise ateşti, fırtına gibiydi. Rodin, alışkanlığı seçti. Konforlu gölgeyi tutup, aydınlığı kaybetti.

Camille ise inandı. Bekledi. Rodin’in bir gün tamamen kendisine döneceğini sandı. Onunla yaşadı, birlikte eserler verdi. Rodin’in bazı heykellerinde Camille’in elleri vardı… ama imza hep Rodin’indeydi. Camille, onun gölgesinde kaldı.

Bir Kadının Aşk Uğruna Kendinden Vazgeçişi

Camille için Rodin artık sadece bir aşk değil, bir varoluştu. O kadar çok sevdi ki, kendinden vazgeçti. Sonra bir trajedi daha yaşandı: hamile kaldı ve bebeğini kaybetti. Hem bedeni, hem ruhu parçalandı. Rodin, bu acının yanında bile olmadı.

Annesi onu evlatlıktan reddetti. Camille yalnız kaldı. Ama içindeki sanat tutkusu hâlâ yaşıyordu. Acılarını taşa döktü:

“Sakountala” – Rodin’e uzanan çaresiz elleri,

“Olgunluk Çağı” – Rodin’in Camille’i bırakıp Rosa’ya dönmesinin sembolü,

“Vals” – aşkın sarhoş ama yıkıcı dansı,

“Clotho” – kendi kaderini anlatan çaresiz bir tanrıça…

Delilik mi, Yalnızlık mı?

Zamanla Camille’de paranoyalar başladı. Rodin’in onu yok etmek istediğini, eserlerini çaldığını düşündü. Bir gece sinir krizi geçirip kendi heykellerini parçaladı. Ardından akıl hastanesine kapatıldı.

Ve 33 yıl boyunca orada kaldı.

Ne bir sergi…

Ne bir sanat…

Ne de bir sevgi…

Sadece unutulmuşluk.

Rodin Unutmadı mı, Unuttu mu?

Rodin ise dışarıda heykeller yapmaya, ödüller almaya, hayatını yaşamaya devam etti. Camille’in adını bir daha anmadı. Camille, bir gün kardeşi Paul’a sadece şunu söyledi:

“Tanrım… ben bu kadar yalnız kalmak için ne yaptım?”

1943’te, bir akıl hastanesinde, isimsiz bir odada hayatını kaybetti. Ne bir mezar taşı oldu, ne de bir vedası…

Ama taşlar hâlâ onun hikâyesini anlatıyor.

Çünkü Camille Claudel’in ruhu, kırık bir mermerin içinde hâlâ yaşıyor.