Bir Köy Düğününün Resmi – Bir Hayalin İçine Düşmek

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bir Çorum Köy Düğününün Resmi – Bir Hayalin İçine Düşmek,

Yıllar önce güzel sanatlara hazırlanırken elimde bir eskiz defteri ve birkaç desen kitabıyla çalışıyordum. Resim yapmayı çok seviyordum.

Bir gün, çizmek istediğim sahnelerden biri bir köy düğünüydü. O tabloyu öylesine canlı düşledim ve öyle çok çizdim ki… Renklerini, seslerini, toprak kokusunu…

Derken fark ettim: Artık o sahneyi çizmiyordum, içindeydim.

İşte şimdi anlatacağım şey, sadece bir düğün değil… Bir köyün kalbi, insanların dayanışması ve zamanın içinde donup kalan bir hatıra.

Toprakta Başlayan Köy Düğünü – Çorum, Alacahöyük, 1995 Yazı

Köyde düğün vardı. Bunu sabahın sessizliğini delen davul sesinden, balkonlardan taşan kadın gülüşlerinden ve çatılara asılan kırmızı Türk bayrağından anlardınız. Bu bayrak, düğün sabahı asılırdı. Çünkü Anadolu’da bir düğün, sadece gelin alma değil; bir topluluğun kalbinin birlikte atmasıydı.

Bir perşembe sabahı, Alacahöyük yoluna çıktık. Minibüs camından kıvrılan toprak yolları izlerken içimde bir heyecan kabarıyordu. Çorum’un eski köy yollarında toz yükseldikçe kalbim biraz daha hızlandı. Hayatımda ilk kez geleneksel bir köy düğününe katılacaktım.

Köye vardığımızda ilk durak düğün eviydi. Avluda kazanlar kurulmuş, altına odunlar dizilmişti. Kadınlar domates boşaltıyor, fasulye ayıklıyor; genç kızlar balkon kenarında sohbet ediyordu. Erkekler çay içiyor, birisi türkü mırıldanıyordu. Yaşlıların yüzündeki derin ama sessiz sevinç, köyde büyük olayların içtenliğini yansıtıyordu.

Evdeki yemek kokusu, toprakta tüten duman ve demlikte kaynayan çay birleşti mi anlarsın: “Buradayım, köydeyim.”

Akşam, bir genç kız gelini yemeğe davet etti. Biz de diğer kızlarla birlikte yürüyerek gittik. Yollar taşlıydı, sokak lambası yoktu ama gökyüzü dolunaylıydı — yetiyordu. Peşimize bir köpek takıldı, yıldızlar göz kırpıyordu.

Evin ışığına vardığımızda buharı tüten pilavlar, tavuk, salata, fasulye ve ardından gelen çay bizi bekliyordu. Çayın yanında lokum ve bisküvi… Ama asıl sunulan şey samimiyetti.

Köy düğünlerinde adettir: Evlenecek kız, arkadaşları tarafından düğün öncesi yemeğe çağrılır. Tıpkı askere gidecek gençler gibi… Ardından hep birlikte düğün evine dönülür.

Gece olmuştu ,eve döndüğümüzde kadınlar balkonda nohut ıslatıyor, sebze ayıklıyordu. Bir odada genç bir delikanlı saz çalıyor, kadınlar dinliyor, kimisi eşlik ediyor, kimisi susuyordu. Diğer odada çay, soğan, pirinç, yufka… Sessizlik içinde süren bir imece hali.

Gece ilerleyince kendi evimize döndük. Sabah erkenden yeniden davul sesi… Üstelik bizim evimizde.Köyde davulcu düğün evlerini gezer, herkesi davet eder. Babam kalktı, davulcuya harçlık verdi. Düğün evine yeniden vardık. Direklere ampuller asılıyor, kadınlar yardıma geliyordu.

Kahvaltıda sobada pişen peynirli bazlama, çay ve köy kahkahası… Herkes imeceyle çalışıyordu. Kuşbaşı doğranıyor, yufka kızartılıyor. Çocuklar bile işin içindeydi.

Cuma günüydü. Köyde düğün dört gün sürer: Perşembe hazırlık, cuma eğlence, cumartesi kına, pazar gelin alma…

Gelinin isteği üzerine,henüz kalabalık toplanmadan,

kuzenlerle yukarı köye çıktık. Dere kenarından yürüyerek tekkeye uğradık. Yoldaki dikenleri elimizle itip, elma ve erik topladık. Atalarımızın mezarını ziyaret ettik. Tekkenin önündeki çınara çaput bağlayıp dua ettik. Çünkü köy, sadece yaşayanların değil, gidenlerin de yeridir.

Eve dönünce akşam eğlencesi başladı. Davul zurna coştu. Halaylar, türküler, mendiller… “Mavilim Mavişelim” ve “Makaram Sarı Bağlar” eşliğinde toprak sarsıldı. Köpekler bile halaya katıldı.

Sonra erkekler,ağır bir Çorum Ağırlaması oynadı.Ampuller yandı, hava karardı. Yemek kokusu, sigara ve rakı kokusuna karıştı. Sabaha kadar sürdü.

Gelinin tüm arkadaşları ve ben düğün evinde kaldık o gece. Sabah gözleme, çay… Gelin başka bir eve götürüldü, saç ve makyaj hazırlandı.

Damat alayı geldi. Traktörler, kamyonlar, arabalar… Kalabalık köy meydanına doldu. Gelin ağladı. Annesine sarıldı. Kına yakıldı. Halay yeniden başladı.

Ertesi sabah, gelin alma günüydü. Ev sessizdi. Davulcu çaldı ama bu sefer havasında hüzün vardı.

Gelinliğini giyen kız, kardeşi tarafından beline kuşakla uğurlandı. Damat tarafı kapıyı çaldı. Bahşiş verildi, kapı açıldı. Gelin annesine sarıldı. Ağladı. Babası bir sigara yaktı, avludan uzaklaşıp kayaya oturdu. Sessizce dumanı izledi.

Gelin arabası hareket etti. Gülümsedi ama gözleri başka bir yerdeydi — çocukluğunun geçtiği taşlıkta belki…

Ev toparlandı. Odada sadece bir duvak ve yastık kaldı. Gelinin annesi bir kez baktı… ama ağlamadı.

Çünkü köyde kadınlar en çok sustuklarında ağlar.

Biz o sabah bir düğünden değil, bir çağdan ayrıldık. Zamanın ete kemiğe büründüğü bir köyde, geçmişe dokunmuş gibiydik.

Meltem Yalçın