Yukio Mishima: Japonya’nın kötü şöhretli romancısının tuhaf hikayesi

Japon filozof Hide Ishiguro , The New için 1975 tarihli bir makalesinde, “Bazıları delirdiğini düşünürken, diğerleri bunun bir dizi teşhirci eylemin sonuncusu olduğunu, ün saldığı şok arzusunun bir başka ifadesi olduğunu” yazdı. York İnceleme . Siyasi sağdaki birkaç kişi onun ölümünü günümüz Japonya’sına karşı vatansever bir protesto hareketi olarak gördü. Diğerleri bunun, korkunç bir çocuk  olan ve orta yaşta ve sıradanlığa kadar yaşamaya dayanamayan yetenekli bir adam tarafından yapılan umutsuz, korkunç bir saçmalık olduğuna inanıyordu  . ” Mishima bir keresinde karısına “hemen anlaşılmasam bile sorun değil çünkü Japonya tarafından 50 veya 100 yıl sonra anlaşılacağım” demişti.

1949’da Mishima, Japonya’nın edebiyat sahnesine, bir roman gibi ince örtülü bir tür otobiyografi olan Confessions of a Mask ile geldi ve onu yirmili yaşlarının başında ünlü kıldı. Büyükannesi tarafından tutsak edilen hassas, hassas bir çocuğun hikayesini anlatıyor. O hasta ve ona bakması sağlandı. Dışarıda diğer çocuklarla oynamak yerine, yatak odasının hastalıklı tatlı kokulu karanlığında yıllarca onunla hapsedildi.

Çocuğun zihni o odada gelişir. Fantezi ve gerçeklik asla birbirinden tamamen ayrı değildir; fantezi, güçlü ikiz baskın hale gelir. Büyükanne öldüğünde ve çocuk ortaya çıktığında, hayatın bir tiyatro gibi olduğu rol yapma konusunda bir saplantı geliştirdi. Etrafındaki yaşamla ilgili katmanlı fantezilere karşı koyamaz. Erkeklere ve erkeklere, özellikle kaslı, açık sözlü olanlara, onun canlı, genellikle şiddetli hayallerinde roller atanır. Bu arada kendi sapkınlığını ve normal görünmesini takıntı haline getiriyor. Kendi rolünü nasıl oynayacağını öğrenir: “İsteksiz maskeli balo başlamıştı.”

Güzellik ve yıkım

Bir Maskenin İtirafları, çocuğun ergenlik döneminin sonuna kadar devam eder ve iç ve dış yaşamlarının iç içe geçmiş evrimini ve eşcinsel uyanışını detaylandırır. Pek çok yönden, Mishima’nın sonraki yaşamını ve çalışmalarını anlamanın anahtarıdır. Mishima’nın saplantılı olduğu ortaya çıkan, cinselliğine çok bağlı olan estetik duyarlılığın köklerini ortaya çıkarır. Anlatıcı, zorunlu askerlik ve fedakarlığın kesin ve yakın göründüğü “savaş sırasında popüler olan ölüm inancını duyarlı bir şekilde kabul ettiğini” ve aslında Mishima’nın sonsuza dek güzelliğin geçici olduğunda en güzel olduğu fikrine odaklandığını yazıyor – ve her şeyden önce yıkımın eşiğinde. Bu inanç, cesur savaşçıların ve onların kanlı ölümlerinin fantezilerini üretmek için zayıf anlatıcının sahip olmadığı bir form olan erkek formuna olan hayranlıkla karışır.

Ama sonra Confessions of a Mask, Mishima’nın yaptığı ve yazdığı her şeyi karakterize eden performans ile gerçeklik arasındaki kaygan etkileşimi de öne sürüyor. Yazarın kendisiyle karanlık bir mücadeleye hapsolduğunu ortaya koyduğu izlenimini verdi – aynı zamanda bunun medya ve tanıtım üzerinde ustaca bir manipülasyon olabileceğini öne sürüyordu. Mishima, bir tutam inkar edilebilirliği korurken toplumu skandallaştırarak her iki yönde de vardı.

Formül işe yaradı. Mishima’yı savaş sonrası Japon edebiyatının korkunç bir çocuğu haline getirdi ve evinde geniş bir okuyucu kitlesi kazandı. O, çökmüş olsa da, disiplinli ve üretken bir yazardı, yüksek edebiyat ve düzinelerce Noh oyununun yanı sıra bir sürü popüler kurgu da ortaya koyuyordu . Kendini Tokyo yüksek sosyetesinde aynı odak noktasıyla çalıştı ve zarif bir imaj geliştirdi. Sert kemikleri ve yumuşak gözleri ile yüzü iyi fotoğraflandı. Ve yabancı büroların ve muhabirlerinin arkadaşıydı, kendini sevdiriyordu ve ününü Pasifik’e yaymak için elinden geleni yapıyordu – bir miktar başarı ile. Çevirmen ve daha sonra Mishima’nın biyografisini yazan John Nathan, “Eğer Sony’nin Akio Morita’sı yurtdışındaki en ünlü Japon olsaydı,” diye yazdı “Mishima yakın bir saniye koştu.”

Mishima’nın 50’li yıllardaki romanları çoğunlukla bir Maskenin İtirafları ile aynı düşündürücü otobiyografik damarı çıkarıyordu. Yasak Renkler’de (1951), yaşlanan bir yazar, kolaylık ve finansal güvenlik için nişanlanmış genç bir eşcinsel adamı manipüle eder. Altın Köşk Tapınağı’nda (1956), tapınaktaki bir rahip, bombardıman baskınlarıyla yok edileceği inancıyla güzelliğiyle büyülüyor – ve savaştan sağ çıktığında, onu yok etmek için üstleniyor. Kyoko’nun Evi’nde (1959), bir boksör sağcı politikayı ele alırken, bir oyuncu çifte intiharla sonuçlanan sado-mazoşist bir cinsel ilişkiye karışır.

Mishima’nın konusu kendisine aitti, ancak en azından üslup olarak, edebiyatın işlevini propaganda değil sanatsal olarak gören Nobel ödüllü Yasunari Kawabata’nın koruyucusu olarak kabul edildi. Mishima’nın yazılarının çoğu, resmi, neredeyse geleneksel üslubu, her şeyden önce yoğun bir şekilde duygusal tanımlamaya odaklanan bu inanca kesinlikle bağlanıyor gibi görünüyor. Bedenlere, giysilere ve kokulara çevrilen bu seçici tasvir neredeyse fetişisttir. “Şeffaf naylonun şok edici kucaklaması ve kanepenin taklit damaskesi odaya bir heyecan duygusu verdi … Bir yılanın uyarısı gibi, kanadın gevşemesinin keskin tıslamasını, kimono yere kayarken daha yumuşak bir hışırtı sesi izledi. ” (Denizle Grace’den Düşen Denizci’den, 1963)

Ama sonra bir şeyler değişti ve 60’larda Mishima’nın hayatının politik evresinin başladığı söylenebilir. Kendini saf bir estetik, çökmekte olan bir romantik olarak tasvir eden Mishima, hayatının son 10 yılında bir dönüşüm geçirdi. O zaman vücut geliştirmeye başladı, günde iki saat spor salonunda egzersiz yaparak zayıf, 5ft-3in çerçevesine kas kattı. Güneşte de bronzlaşmaya başladı ve antrenman rutinlerini yürüteceği bir grup sağcı erkek üniversite öğrencisi kurdu. Bu Kalkan Derneği’nin belirtilen amacı, bir komünist devrim durumunda orduya yardım etmekti.

Bu dönüşümün ardında, ölümünden iki yıl önce 1968’de yayımlanan esrarengiz bir makale olan Sun and Steel “Art, Action and Ritual Death” adlı esrarengiz makale, en azından damıtılmamış olsa bile biriktirilmiş bir mantık vardı. Aşırı fantezi ve sözcükler, önemsizlik ve eylem yetersizliği yüzünden aşınmış ve zayıflamış. Mishima şöyle yazıyor: “Ortalama bir insanda, bedenin dilden önce geldiğini düşünüyorum.” “Benim durumumda, kelimeler her şeyden önce geldi; sonra – Gecikmiş bir şekilde, her aşırı isteksizliğin ortaya çıkmasıyla ve halihazırda kavramlara bürünmüş haldeyken – beden geldi. Söylemeye bile gerek yok, ne yazık ki kelimelerle boşa harcandı. ” Kendini yeniden dengelemeye çalıştı ve eski bir Samuray kavramını, “kalem ve kılıcın uyumu” nu yeniden canlandırdı ve bir “eylem adamı” olarak görülmeyi özledi.

Son bir yaratıcılık patlaması

Mishima artık kırklı yaşlarındaydı ve yaşının şiddetle farkındaydı. Aktör James Dean’in erken ölümü üzerine bir yazıda, “Güzel genç ölmeli ve diğer herkes mümkün olduğu kadar uzun yaşamalı” diye yazdı. “Ne yazık ki, insanların% 95’i bunu tersten anlıyor, muhteşem insanlar seksenlerine kadar kalıyor ve çirkin aptallar 21 yaşında ölüyor.” Mishima, anının geçtiğini hissetti ve son perdesini planlamaya başladı.

Herkes bir noktada hayatı bir aşama olarak görür. Ancak çok azı hayatlarını tiyatro olarak yaşıyor ve koreograflıyor ve daha azı performanslarını kapatmak için seppuku kullanıyor . Mishima içinse, ömür boyu sürecek bir fantezinin doruk noktasıydı. Bir Maskenin İtirafları’nda öğeler en başından beri oradaydı: askerler, ölüm ve kan. Bir savaşçıya dönüşmesi onu arzusunun nesnesi haline getirmişti: güzel bir şey, yok edilmeye değer bir şey. Ve seppuku’daki saplantı, görünürde büyümüştü. Mishima, onu ayrıntılı olarak canlandırdığı kısa bir film olan Patriotism’de bile yazdı ve başrol oynadı. Belki Mishima’nın son eylemi de siyasi bir protestodu – ama kesinlikle sanat olarak ölümdü.

Son gününün sabahı, Mishima dört biliminin son kitabı Doğurganlık Denizi’ni yayıncısına postaladı. Çılgınca bir yaratıcılık patlamasıyla yazılmış bu dört kitap yeni bir şeydi. 1912’de, Rus-Japon Savaşından kısa bir süre sonra başlayıp 1975’te sona eriyorlar, olağanüstü bir değişim dönemini kapsıyor: İmparatorluk Japonya’nın yükselişinden, İkinci Dünya Savaşı’nın yok edilmesine ve kapitalist, tüketimci Japonya. Bir karakter, Honda – belki de Mishima için bir stand-in – ve onun çocukluk arkadaşının tekrar tekrar reenkarnasyonu, değişim ve düşüşle çevrili kalıcı bir ruh tarafından bir arada tutulurlar.

Mishima’nın ilk eserleriyle karşılaştırıldığında Doğurganlık Denizi çok yoğun bir felsefe içerir. Ve saniyeden sonra, ciltler aceleye geldi ve giderek zayıflıyor. Mishima, son cildin çoğunu, Meleğin Çürümesini, Ağustos 1970’te bir deniz kenarı aile tatilinde yazdı. 18 Kasım 1970 tarihli bir akıl hocası olan Fumio Kiyomizu’ya yazdığı bir mektupta Mishima , “Bana bunu bitirerek, [kitap] dünyanın sonundan başka bir şey değildir. ” The Decay of the Angel’ın son dizeleri çok durgun.

Çarpıcı özellikleri olmayan aydınlık, sessiz bir bahçeydi. Ellerin arasına sürülen bir tespih gibi, ağustos böceklerinin tiz sesleri sallanıyordu.

Başka ses yoktu. Bahçe boştu. Hatırası olmayan, hiçbir şeyi olmayan bir yere gelmiş, diye düşündü Honda.

Yazın öğle güneşi durgun bahçenin üzerinden akıyordu.