Neden en komik kitaplar aynı zamanda en ciddidir?

Ödül dolabı dolu olmayan bir çizgi roman yazarı bunu söyleyecektir, ama haklı. Hatta en ünlü çizgi romancı Geçen yüzyılın, PG Wodehouse, kendisine atıfta – ve diğerleri tarafından övgüyle – eseri sağlıklı hafif ve asılsız yapılan açısından. Performing Flea mektuplarının bir koleksiyonunu aradı ve Punch dergisi “Wodehouse’u eleştirmek sufleye kürek atmak gibidir” dedi.

Ancak sorun bundan daha da derinlemesine yerleşmiştir: Sadece komik kurgunun nadiren ciddiye alınması değil, ciddi yazarlar komik olduğunda da göz ardı edilir. Geçen yıl Iris Murdoch’un doğumunun yüzüncü yılını ve işine olan ilginin yeniden canlandığını gördü. Yıllarca romanlarını okumaktan kaçındım, şöhretine göre telaşlı, değerli ve şakacı olduğunu varsaydım. Ama bunu yaptığımda, bayıldım: The Black Prince and The Sea, The Sea gibi kitaplarda Murdoch çok komik bir yazar: ve akşam yemeği partilerinde esprili konuşmalardan bahsetmiyorum – biraz da var – ama şakşak, saçmalık ve çılgınlık ve kargaşa komedisi ortaya çıktı. Film yıldızı köpekleri kaçırmaktan cinsel müzikal sandalye oyunlarına kadar, karakterleri için hiçbir davranış çok saçma değildir.

Yine de geçen yıl Murdoch hakkında yazılan profillerde onun komik parlaklığından çok az bahsediliyordu. Bu yeni bir fenomen değil: 2001 Murdoch biyografisinde, Peter J Conradi, çağdaş eleştirmenlerin bazen çalışmalarının ne kadar komik olduğunu gözden kaçırdıklarını belirtti. “En iyi romanlarındaki komediyi özlemek, bir ayrıntıyı değil, kalplerini kaçırmaktır” diye yazdı.

Bu neden olmalı? Murdoch’un korkunç zekası, filozof-romancı statüsü ve hatta kocası John Bayley ile Oxford’daki kaotik bir evde serseri gibi yaşadığı otantik bir bohem olarak günlük yaşamından kaynaklanıyor olmalı (” Biz hiç bulunmadık temizlik için çok fazla ”). Bu kadar ileri görüşlü, gündelik hayattan bu kadar uzak, bu kadar ciddi olan hiç kimse, bırakın anlamsız olmak, komik bile olamaz.

Murdoch’un komik zekasını tanıyan ve The Black Prince’in yüzüncü yıl baskısının girişini yazan romancı Sophie Hannah, romanlarında çizgi romanla ciddi olanın ayrılmaz bir şekilde bağlantılı olduğunu söylüyor: “Hayatın çoğu zaman komik saçmalığının kesinlikle ayrılmaz olduğunu anlıyor. son derece ciddiyetinden. Mizah, ciddiyetten uzaklaşmak yerine geliştirir ve bunun tersi de geçerlidir. “

Bu size tanıdık geliyorsa, o zaman olmalı: edebiyat hem çok ciddi hem de çok komik kitaplarla doludur. Amis’in dediği gibi “Yazarlar komik çünkü hayat komiktir”. Bu, yalnızca Charles Dickens gibi hicivciler için değil, geleneksel olarak dünya hakkında absürdist vizyonu olan Samuel Beckett ve Franz Kafka gibi kasvetli tüccarlar olarak görülenlerin bile – genel olarak gülmezseniz ağlayacağınızdır. Godot için Beklemeyi Alın: Asla ortaya çıkmayacağını bildiğiniz birini sonsuza dek beklemekten daha komik, daha saçma ne olabilir?

Karışık duygular

En iyi komedi trajediye ihtiyaç duyar , çünkü onun uçup gitmesini engellemek için temel bir balasttır: Booker Ödülü zaman zaman komik kurguyu tanır ve Howard Jacobson’un Booker 2010 romanı The Finkler Question, sadece trajediyle bağlantılı değildir, aynı zamanda içine batmış. Yahudi bir kadın Yahudi karşıtı sindirmeye yönelik zayıf bir girişimle karşı karşıya kaldığında, “korkudan eğlenceye gitmiyordu ve geri dönüyordu, her iki duyguyu aynı anda yaşıyordu. Karşıtları kaydetme meselesi bile değildi çünkü onlar onun için zıt değillerdi. Her biri diğerinin parçasıydı. “

Daha eksiksiz ne olabilir – daha değerli ne olabilir ? – trajedi ve komedi iç içe olmaktan mı? Kurt Vonnegut’un en iyi eseri, Holokost romanı Slaughterhouse-Five, trajikomedi Slapstick – modern yalnızlık salgını hakkında – ve manik dünyanın sonu masalı Cat’s Cradle gibi kitaplarda bu melez yaklaşımı örnekledi. Gods Behaving Badly de dahil olmak üzere pek çok çizgi romanın yazarı Marie Phillips, Beckett’çi bir şekilde şu görüşe katılıyor: “Dünya en kötü haliyle bile – ya da özellikle – saçmadır.”

Phillips, “insanlar komikin tersinin ciddi olduğunu düşünme hatasını yapıyor ve bu nedenle eğer komikseniz ciddi olamazsınız ve bunun tersi de geçerlidir” diyor. Elbette komik olmanın tersi ciddi değil; komikin tersi komik değildir. Mizah sadece zeka örneği ama olmadığı için komik ve ciddi simbiyotik olan formu zeka. Yanal düşünmeyi gerektirir; beklenmedik bağlantılar kurmak; okuyucudan bir adım önde olmak. Başka bir Booker kazananı olan George Saunders’a göre , “Benim için çizgi roman, kendimiz hakkında ne düşündüğümüzle ne olduğumuz arasında her zaman bir eksiklik olduğu anlamına geliyor.” Yani, kurgudaki karakterin kalbine gider.

Başka bir deyişle, bir romandaki başarılı komedi, üstüne katmanlı şakalardan ibaret değil, kumaşın içine işlenmiştir. TV yapımcısı-sunucusu, romancı oldu Richard Osman BBC Culture’a şunları söylüyor: “Kitap komik olmalı, yazar değil. Gerçek şakalar dördüncü duvarı yıkıyor. ” En çok satan ilk romanı The Thursday Murder Club’ı yazarken, “Umutsuzca komik bir kitap yazmamaya çalışıyordum. Karakterler komik olmaya başladı ama ben katılmamaya çalıştım. ” Ancak “Muriel Spark ve Michael Frayn tarafından insanları güldüren ama bunu gerçeğe dayandıran bir kitap yazabileceğiniz konusunda güvence verdi”.

Muriel Spark, aslında, amaç ve dürtü sağlayan mükemmel bir mizah örneğidir: kuru, zalimce zekası ve karakterlerine olan oyunculuğu, Memento Mori (bir grup yaşlı insanın, onlara öleceklerini hatırlatan anonim telefon görüşmeleriyle terörize edildiği) ) veya Sürücü Koltuğu (bir kadının kendi cinayetini düzenlediği yer) anlaşılmaz bir şekilde gaddar hale gelmesini engelliyor. Osman için en güzel numarası, Spark’ın, Iris Murdoch gibi “kitabın büyüsünü bir kez bile bozmadan komik olması”.

Bu, Bernardine Evaristo’nun geçen yıl Booker ödüllü romanı Girl, Woman, Other hakkında konuştuğu , komedinin Truva atı niteliği olarak gördüğü şeyle ilgilidir . “Mizah içeren ciddi bir kitap yazarken, okuyucuyu mizaha açarsanız, onları kitaptaki diğer her şeye de açmış olursunuz” – ki bu onun durumunda siyah kadınların rolüne dair hayati bir öngörüdür. modern Britanya’da. Komedi bir kaşık şekerdir.

Bazı yazarlar için komik olmak kendi doğasına sadık kalmaktır. George Saunders, “mizahı işimden uzak tutmak için yaklaşık yedi yıl harcadı [ama sonra] kendimin tüm iyi yanlarını savaşın dışında tuttuğumu fark etti – tüm mizah, saygısızlık ve geniş pop müzik kültür bilgisi, osuruk şakaları ve geri kalanı. “

Ancak Richard Osman’ın da belirttiği gibi, komedi, komik hale getirmek için yapay olarak bir kitaba ya da bir yazara aktarılamaz. Nobel ödüllü ve insan doğasının karanlığına dair parlak ve ciddi kitapların yazarı William Golding, bu cephede bir keskin nişancı geldi. Booker ödüllü romanı Rites of Passage’ın başarısının içindeki mizah olduğuna karar verdi ve bir sonraki romanı The Paper Men ile tam bir komedi yapmaya karar verdi. Yarım düzine sayfa içinde, kahramanın pijamasının altlarının çöp tenekesini delip geçen bir adamı vurmaya hazırlanırken aşağıya düştüğünü – sonra diğer adamın pijamalarını “kıllı mahrem yuvasına” baktığını söylersem – şunu görebilirsiniz: mizahtaki deney ne de karakter açısından başarılı değildi. (Golding bir sonraki kitabı için Rites of Passage dünyasına döndü.)

Golding’in deneyimi, bazı yazarların neden komediden uzak durduğunun iyi bir örneği olabilir: İyi yapmak zordur. Bir romanda drama ya da acımasız bir sahneyi karıştırın ve sonuç sadece sıkıcı ya da etkisizdir, ancak izini kaçıran mizah, parmak kıvırmak, alay etmek, bir tür mizah karşıtı utançtır. Dışarı çıkıyor. ABD’li romancı Rivka Galchen , mizahın “güvencesiz” olduğunu, kolayca kırılabilen bir tür sihirli büyü olduğunu ve okuyucunun “aptalın cazibesini keserse her an yüz çevirmesine ” izin verdiğini gözlemliyor . Riskler çok büyük. Belki de bu anlamda komik yazı, edebi yüksek telli performansların en geçici olanı olan erotik yazı gibidir. (Birleşik Krallık’ta Literary Review’s Bad Sex Award’ın, uyandırması beklenen ama bunun yerine bizi güldüren romanlarda yazdığı için almamız tesadüf olmayabilir.)

Komedi, gördüğümüz gibi, edebiyatın en önemli parçasıdır, ancak Birleşik Krallık’ın çizgi romanlar için kendi ödülünü sadece 20 yıl önce almış olmasının ne kadar kötü değerlendirildiğinin bir ölçüsüdür: Bollinger Everyman Wodehouse Ödülü ve daha geçen yıl Comedy Women in Print Prize’a katıldı. Yine de şimdi bile, bizi güldürme işine olan meraklı bir güven eksikliği devam ediyor: 2018’de Bollinger Everyman Wodehouse Ödülü, kitapların hiçbiri yeterince komik olmadığı için geri çekildi. Ve hayır, bu bir şaka değil.