Kendinden Vazgeçmenin Sessiz Hikâyesi Sevilmek Uğruna Kendini Unutanlara ve Hayatın Kurduğu Dengeye Dair

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Kendinden Vazgeçmenin Sessiz Hikâyesi

Sevilmek Uğruna Kendini Unutanlara ve Hayatın Kurduğu Dengeye Dair

Kendini feda etmek, sevilmek uğruna sürekli “tamam” demek, varlığını başkalarının mutluluğuna adamak…

Birçok insanın hayatında fark etmeden yaptığı bu şey, zamanla bir kendinden vazgeçme hikâyesine dönüşür.

Bazen bir ömür, başkalarının kalbinde küçücük bir köşe kapmak için harcanır.

Bir sofrada yeri olsun diye değil;

Yerine kimse oturmasın diye…

Sevilmek istenir.

Fark edilmek.

Önemsenmek.

Ama bunun için yapılan ilk şey, çoğu zaman kendinden vazgeçmektir.

Kendinden Vermekle Başlar Her Şey

İnsan uykusundan, zamanından, emeğinden, hatta neşesinden çalar.

Sadece “bensiz yapamasınlar” diye…

Ama acı olan şudur:

Ne kadar çok verirsen ver, bazı insanlar sadece daha fazlasını istemeyi öğrenir.

Hayat bir terazidir.

Ve doğa hiçbir aşırılığı affetmez.

Ne fazla yağmuru sever, ne fazla güneşi…

Ne çok ilgiyi, ne de ihmal edilmeyi…

Birine ne kadar çok anlam yüklersen,

O kişi artık seni değil, kendi değerini hissetmeye başlar.

Değiştirilebilir Olduğunu Fark Ettiğin Gün…

Bir gün gelir, senin yıllarca emek verdiğin insan…

Başka birine “hoş geldin pastası” keser.

Sen orada durur, hayatının en ağır dersini alırsın:

“Ben sandım ki yeterince iyi olursam, beni sevmeden edemezler.

Ama yanılmışım. İnsanlar çoğu zaman kendi çıkarları yönünde hareket eder.”

Sen kendini unuturken, herkes seni unutmuştur.

Her şeye “tamam” dediğin için…

“Sadece sen mutlu ol yeter” diye sustuğun için…

Kendine Küsmek, Kendi Değerini Unutmaktır

Sevilmek için fazlalıklarından değil,

varlığından vazgeçtin.

Ama bu seni değerli yapmadı…

Aksine seni değiştirilebilir biri haline getirdi.

İş hayatında da, ilişkilerde de…

Geceni gündüzüne kattın ama terfi edilen sen olmadın.

“Ben olmasam çark dönmez” dedin. Ama döndü.

O zaman anladın:

Sen kendini çok abartmışsın.

Çünkü onlar seni çoktan unutmuş.

En Büyük Kandırılmışlık: Kendi Kendine Ettiklerin

Başkasının sana ettiği değil…

Senin kendine ettiğindir en büyük haksızlık.

Sessiz kaldın, karşılıksız verdin, kendini hiçe saydın…

Ama sevilmek yerine gözden düşen oldun.

Ve sonunda,

bir gün uyanırsın…

Belki gözyaşlarıyla, belki dizlerinin üstünde…

Ama ilk kez kendin için ayağa kalkarsın.

Artık kendini ispat edeceğin kimse yoktur.

Çünkü artık sadece kendine varmak istersin.

Kendini Seçmek Bir Suç Değil, Şifadır

Kendini önemsemenin ego olmadığını anlarsın.

“Hayır” diyebilmenin bir varoluş biçimi olduğunu…

Ve hayatın seni en çok,

kendini yok saydığın yerde cezalandırdığını.

İşte o zaman öğrenirsin:

Sevgi dilenilmez.

Sadakat zorla kazanılmaz.

Değer, fedakârlıkla değil, kendiliğinden gelen saygıyla oluşur.

Ve hayat, her şeyin sonunda dengeyi getirir.

Bir gün sana der ki:

“Artık kendine dönme zamanı.”

“Bu defa sen, kendini seç.”

Meltem Yalçın