Maske,Ekşi Mayalı Ekmek ve İnsanlık: 2020 Pandemisi Bize Ne Öğretti?

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Maske,Ekşi Mayalı Ekmek ve İnsanlık: 2020 Pandemisi Bize Ne Öğretti?

“Bazen yalnızca kalmak, en büyük insanlık halidir.”

2020’yi unutmak mümkün mü?

Koronavirüs pandemisi sadece sağlık sistemini değil, insan ruhunu da test etti.

Bu yazı, o günlerin içinden bir annenin, bir hemşirenin, bir insanın gözünden size anlatılıyor.

Sabah Kavgasından Uzaylı Masalına

Yıl 2020’nin başıydı.

Kızım ikinci sınıfa başlamıştı.

Her sabah daha hava bile aydınlanmadan uyanıyor; komşunun oğlu Siven’le birlikte okula yürüyorduk.

Komşum işe daha erken gittiği için onları okula ben bırakıyordum. Sonra da işe gidiyordum.

Erken kalkmak istemiyorlar,okula gitmek istemiyorlardı.

huysuzluk edip birbirleriyle tartışmaya başlıyorlardı.

Ama her gün aynı mesele:

“Okula gitmek istemiyoruz!”

“Öğretmen bize kötü davranıyor!”

“Keşke okullar sonsuza kadar kapansa…”

Ben ise sabahın kör karanlığında hem gürültüyle hem yorgunlukla baş etmeye çalışıyordum.

Bir sabah artık dayanamadım. Onları susturmak için bir hikâye uydurdum:

“Bir gün sokakta panik içinde koşan insanlar gördük.

Bize bağırdılar:

‘Çabuk evinize dönün! Uzaylılar dünyayı istila etti!’”

Bir anda sustular.

Oyun başladı.

Artık sabah yürüyüşleri uzaylılardan kaçan iki küçük kahramanın macerasına dönüştü.

Televizyondaki Haber ve Gerçeğe Dönüş

O sıralar bir bakım evinde çalışıyordum.

Yaşlı, evsiz, bağımlı ve hasta insanlara bakıcılık yapıyordum.

Bir sabah, açık bir televizyondan şu cümle kulağıma çalındı:

“Çin’in Wuhan kentinde yeni bir virüs yayılıyor…”

İlk başta önemsemedim.

Ama günler geçtikçe haberler daha da ciddileşti.

Salgın İtalya’ya ulaştı.Pandemi ilan edildi. Hayat kısıtlandı. Ulaşım,aile ziyaretleri,kutlamalar, sosyal hayat,alışveriş…İnsanlar sosyalleşmenin yine bir yolunu bulmuşlardı.Balkonlarda şarkı söylüyor,birbirlerine umut veriyorlardı.

Sonra tüm Avrupa’ya yayıldı salgın.

Okullar kapandı.

Sokağa çıkma yasakları başladı.

Sokaklar boşaldı.

Market rafları da, insanların kalpleri kadar boştu.

Bencillik Raflara Sığmadı

Aslında üretim hala devam ediyordu ama marketler bir anda boşaldı.

Bazı insanlar evlerine 50 paket makarna, 20 şişe sıvı yağ, 50 rulo tuvalet kâğıdı doldurdu.

Birçoğu hiçbir şey bulamadı.

Anneler çocuklarina mama bulamıyordu.

Virüsten önce beden değil, insanlık hastaydı.

Bu daha ilk dersti.

Sessizlikten Korkar Olduk

Bir gün kızımla dışarı çıktık.

Boş bir alanda üç-beş kişi yürüyordu.

Bir polis arabası yanaştı ve uyardı:

“İkiden fazla kişi bir araya gelemez.”

Gökyüzü bile sessizdi.

Haberlerde Afrika’dan, Orta Doğu’dan neredeyse hiç bahsedilmiyordu.

Sanki orada virüs yoktu…

Belki bir gün, dedim içimden, Avrupa’dan insanlar virüsten kaçmak için Orta Doğu’ya göç eder.

Kim bilir?

Hayat bu…

Ne getireceği belli olmaz.

“Orada Olmazsam, Kimse Olmazdı”

Bakım evinde personelin çoğu rapor aldı.

Sadece üç kişi kalmıştık.

Ama pes etmedik.

Bu artık bir iş değil, bir vicdan meselesiydi.

Eğer biz orada olmasaydık, o insanlar virüsten değil, ilgisizlikten ölecekti.

Bir ay boyunca durmaksızın çalıştık.

Hiç için kullanmadım. Dünyanın her yerindeki sağlık personeli gibi.

Her gün birkaç kişi hayatını kayebdiyordu .

Hemşire arkadaşlarla birbirimize tutunduk.

Cesaretimizi birbirimize verdik.

İnsan kalabilmek için.

“Ya Sadece Sen Kalsaydın?”

Sonra ben de pozitif çıktım.

Odamda günlerce yalnız kaldım.

Pencereye yaslandım ve düşündüm:

Ya herkes yok olsaydı?

Sadece sen kalsaydın…

Her şey senin ama kimse yok.

Söylesene, böyle bir hayatın ne anlamı olurdu?

O güne kadar sanıyorduk ki hayat bizim kontrolümüzde.

Ama değil.

Sadece kendimizi yönetebiliriz:

Sevgimizi…

Vicdanımızı…

Tepkilerimizi…

2020: Sınav Yılı

İnsanlık ilk kez aynı anda aynı duyguyu yaşadı:

Kapanmayı, yalnız kalmayı, kendiyle yüzleşmeyi…

Ve ben anladım ki:

İnsan olmak bazen sadece hayatta kalmaktır.

Kaos anlarında kim kalıyorsa, kim kaosun içinden cesurca geçebiliyorsa insan da odur.

Çünkü bazıları yalnızca konforu sever, bazıları ise sorumluluğu.

Peki, Ne Öğrendik?

2020 sadece bir yıl değil, bir uyanıştı.

İnsanlık ilk kez evine kilitlendi ama içinden geçeni gizleyemedi.

O günler geçti… ama izi kaldı.

Belki bir gün yeniden sınanacağız.

Umarm o gün geldiğinde tüm bu yaşananalrdan ders çıkarabiliriz.

Meltem Yalçın

#pandemigünleri #insanlıkdersi #koronavirüsanı #vicdan #bakımevianıları #pandemihatırası #2020karantinası #hikayelerleiyileşmek

#pandemi

#koronavirüs

#covid19

#pandemianıları

#2020anıları

#maske

#karantina

#karantinagünleri

#koronavirüsdeneyimi

#pandemi2020

#covidgünlükleri

#pandemihatırası