En büyük 25 İngiliz romanı

24 yaşında, Smith, hem Whitbread hem de Guardian ilk kitap ödüllerini kazanan, muazzam genişlik ve esprili ilk romanıyla edebiyat dünyasını hayrete düşürdü. White Teeth, 1970’lerin Londra’sında, iki ömür boyu arkadaş olan işçi sınıfından Londralı Archie Jones ve Bangladeş’te Müslüman doğan Samal Iqbal’in ailelerini büyütmek için yerleştikleri Londra’da geçiyor. Smith’in büyüdüğü kuzeybatı Londra’daki Willesden’de yaşıyorlar. Smith’in ırk ilişkilerine “ütopik” bir bakış açısıyla tanımladığı roman, çok kültürlü bir postkolonyal kentin canlı bir portresini sunuyor: “Doğrudan bir çarpışma yolunda ad ve soyadları olan çocuklar. İçlerinde kitlesel göç salgılayan isimler, sıkışık. tekneler ve uçaklar, soğuk gelenler, tıbbi kontroller. ” Smith’in 2012 romanı NW, bu BBC Kültür anketinde 54. sırada yer aldı. (Kredi: Random House)

Margaret Drabble’ın Lessing’in “iç uzay kurgusu” olarak adlandırdığı Nobel ödüllü üç romandan ilki, Anna Wulf’un hayatını kaydettiği ve deşifre ettiği dört defter (ve diğerlerini bütünleştirmek için çalıştığı beşinci “altın” defter) etrafında toplanıyor. . “‘İki kadın Londra’daki apartman dairesinde yalnızdı’ – düşünen, hayatını anlamlandıran, her şeye sahip olmaya çalışan bir kadının bu karmaşık bir şekilde inşa edilmiş hikayesi için ne hayırlı bir başlangıç!” WWNO’nun The Reading Life of Lessing başyapıtından eleştirmen Susan Larson şöyle yazıyor: “Bu roman bir nesil okur için bir mihenk taşı. Yıllar içinde beş kez okudum ve hala alakalı ve hala zorlayıcı bulduğum için hayret ediyorum.” Lessing’in Hayatta Kalanların Anıları, bu BBC Kültür anketinde 96. sırada yer alıyor. (Kredi: Harper Perennial Modern Classics)

Hardy’nin küçük bir köyünde bir taş ustası olan Jude genç bir adam olarak “Wessex” i kurgusal Christminster’da (Oxford’dan sonra modellenmiş) klasikleri inceleme hayalini kurdu. 19 yıl boyunca, Arabella Donn ve ardından kuzeni Sue Bridehead ile olan ilişkisi, oğlu Jude’un doğumu, diğer çocukları ve sınıfının sınırları nedeniyle hırsları engellendi. Library Journal’dan Barbara Hoffert, “Çoğumuzun hâlâ ‘kendimizi bulmaya’ çalıştığı bir çağda (romanın sonunda) ana karakterin ne kadar yaşadığı ve ne kadar acı çektiği benim için çok ayık kalıyor,” diyor. . Hardy’nin Casterbridge Belediye Başkanı bu BBC Kültür anketinde 74. sırada yer alırken, Tess of the d’Urbervilles’de 51. sırada yer alıyor. (Kredi: Wikipedia)

Fielding’in iyi huylu kurucu Tom Jones’un pikaresk romanı, “eğitimli bir yetişkini tatmin edecek kadar karmaşık bir çözüme ulaşan, birçok hikaye dizisine sahip uzun bir düzyazı çalışması olan ve hala ‘roman’ olarak adlandırdığımız bu sansasyonel eseri yarattı,” diyor John Domini The Sea-God’s Herb kitabının yazarı. “Fielding’den önce bu tür çalışmalar vardı, elbette, Quixote olağanüstü bir örnekti (ve Fielding’in kendisi Samuel Richardson’ın bir parodisiyle başladı), ancak Tom Jones, romanın üstünlüğünün iyi bir buçuk yüzyılı başlattı … Roman kalır insanlık ve sürprizlerle dolu güzel ve dokunaklı bir okuma. ” The New York Review of Books’tan Geoffrey O’Brien, “ilk karşılaşıldığında maddi dünyanın her türlü zevki ve yüzeyiyle bezenmiş bir cennet olan sözdizimi” hazineleridir. (Kredi: Wikipedia)

Bu kanonik roman kısmen Conrad’ın 1890’da Kongo’da bir vapur kaptanı olarak deneyimlerine dayanıyordu. Brittle Paper’dan Ainehi Edoro, “Conrad’ın kelimelerin, seslerin ve görüntülerin gücüne sadakati şaşırtıcı” diyor. “Dilin ekonomisi olağanüstü. Her şey anlamla şişmiş durumda. Conrad’dan ölesiye nefret eden Chinua Achebe bile romanla ilgili çılgınca baştan çıkarıcı bir şey olduğunu kabul ediyor. Conrad’ı ırkçı olarak nitelendirdiği aynı makalede, Conrad’ın imgelem kullanımının hipnotize edici olmasından endişe ediyor. Ayrıca Heart of Darkness’ı, Viktorya dönemi çizim odası gibi daha fazla kapalı, hermetik alanların olmadığı anlamında ilk gerçek küresel roman olarak düşünüyorum. Her bölge, uzak alanlarda olup bitenlerle ilgili endişeyle doludur. ” Conrad’dan Nostromo, bu BBC Kültür anketinde 69. sırada yer aldı. (Kredi:

Kaptan Harville’e, Austen’in işaret ettiği alıntılardan birinde, kadınların hayatlarının ve tarihinin erkekler tarafından anlatıldığı yollara işaret eden Anne Elliott, “Erkekler kendi hikayelerini anlatmada bizden her türlü avantaja sahipti” diyor. Austen’in ölümünden sonraki son romanı, büyüdükçe erdemleri etrafındakilere görünmez görünen, ancak sonunda sevdiği bir adamla tatmin edici bir evlilik yapan bir kadının etrafında dönüyor. Vancouver Sun’dan Brett Josef Grubisic, İkna’nın “katıksız ağırlığı ve muazzam karmaşıklığı onu gerçekten okunan bir roman yerine bir ‘okunması gerekenlere’ dönüştürdü – ya da lisansüstü öğrenciler için bir başarıya dönüştürdü (benim durumumda olduğu gibi)” diye yazıyor. “Yine de resmi başarıların zirvesi.” The New York Review of Books’tan Geoffrey O’Brien, “özel zayıflığını ve keskinliğini” övüyor. (Kredi: Wordsworth Classics)

Austen’in yaşamı boyunca basılan son kitap, Emma, ​​Los Angeles Times ve Washington Post’tan Heller McAlpin şöyle yazıyor: “Bu sevgili yazarın zekice, kavisli, eğlenceli sosyal eleştiri markasının mükemmel bir örneği ve bir kadın kahramanı. kibir ve bilgisizliğin tehlikeleri. Austen asla yaşlanmaz. ” Emma Woodhouse, “yakışıklı, zeki ve zengin”, elinde zaman olan ve evlenmek için hiçbir mali baskı yapmayan varlıklı bir kadın. Yine de evlilik planına çekildi. Kendisini komik bir etkiye sahip bir çöpçatan olarak görüyor – Harriet Smith’i yanlışlıkla George Knightley de dahil olmak üzere üç adamın ona aşık olduğuna ikna ediyor. Emma, ​​kendi kusurlarına kör bir şekilde ailesinin ve arkadaşlarının hayatına müdahale eder, ta ki sonunda Knightley ile “mükemmel mutluluğu” bulana kadar. (Kredi: Wordsworth Classics)

Ishiguro’nun 1989 yılında Man Booker ödülünü kazanan üçüncü romanı, İkinci Dünya Savaşı’ndan önceki yıllarda Lord Darlington’a sadık uşak olan Stevens’ın hikayesini anlatıyor, adını asla öğrenemeyecek kadar resmi bir adam. Günlükleri ve geri dönüşleri aracılığıyla, geçmişe bakıldığında, (o zamandan beri Lord Darlington’ın hizmetinden ayrılmış, evli ve çocukları olan) hizmetçi Bayan Kenton’a olan düşkünlüğünü düşünüyor. Yeni bir işverene geçişin ortasında, Bayan Kenton’ı aramak için bir araba yolculuğuna çıkar ve hayatındaki pişmanlıklar ve kaçırılan fırsatlarla yüzleşir. Kısıtlama ve fedakarlığın bir fotoğrafı, sonunda günlerinin “kalıntılarına” döner. Ishiguro’nun Beni Asla Bırakma bu BBC Kültür anketinde 34. sırada yer aldı. (Kredi: Vintage International)

The Millions ve The Rumpus’tan Anne Boyd Rioux, “’Only connect’ kelimesini okurken hissettiğim duygu derinliğini asla unutmayacağım” diye yazıyor. “Forster sadece romanın kendisini ve genel olarak edebiyatın amacını değil, aynı zamanda tüm insan özlemini de özetlemişti. Nadiren hızlı bir şekilde varoluşa uyan ve hepsini en kısa ama en güçlü pasajlarda özetleyen bir kitap okudum. ” Brett Josef Grubisic (Vancouver Sun), Howards End’i “ailenin ve kardeşliğin karmaşıklığının hassas, incelikli ve mükemmel bir şekilde gerçekleştirilmiş bir tasviri” olarak adlandırıyor. Forster’ın Manzaralı A Odası bu BBC Kültür anketinde 32. sırada yer aldı. (Kredi: Vintage)

Salon ve The Literary Hub’dan Michele Filgate, “Zamanının çok ötesinde deneysel bir roman olan Woolf’un Dalgalar’ı okyanusun kendisi kadar karmaşık ve heyecan verici” diye yazıyor. The Waves’in öyküsü altı sesten (iç monologun yakınlığıyla tek başlarına) ve sahne dışında yedinci bir karakterden oluşuyor. EM Forster, TS Eliot, Lytton Strachey, Mary Hutchinson, Thoby Stephen, Vanessa Ball ve Woolf’un kendisini yansıtan bu karakterler günün ilerleyişini izleyen şiirsel pasajlarla birlikte dokunuyor. Günlüklerinde Woolf, kitabın “soyut bir oyun-şiir… mistik, gözsüz bir kitap… Akıl düşünen… hayatın kendisi” olmasını amaçladığını yazdı. Daha sonra, şekle karar verdi: “bir dizi dramatik tek kelime… dalgaların ritminde homojen bir şekilde girip çıkıyor. Woolf’tan Orlando, bu BBC Kültür anketinde 65. sırada yer aldı. (Kredi: Wikipedia)

McEwan’ın muhteşem bir şekilde hazırlanmış ve unutulmaz romanı, 1935’teki bir yaz gününde, genç Briony’nin ailesine bir oyun sunmaya hazırlandığı ve karanlık ormanda bir saldırıya tanık olduğu bir yaz gününde başlayarak altmış yılı kapsıyor. Tanıklığı, uzun süreli etkilere sahip bir komşuyu ima ediyor. Aşağıdaki bölümlerde – Dunkirk’in 1940 tahliyesinin panoramik bir açıklaması ve Blitz sırasında hemşire olarak çalıştığı Londra sahneleri – Briony’nin kurtuluş arayışı, sanatın gücü üzerine bir meditasyona dönüşüyor. Mary Ann Gwinn, “Kefaret’teki perspektif kaymaları, kurduğu hikayenin katıksız gücü, anlatıdaki çarpıtmaların şoku, savaşın yıkıcı etkisini tasvir etmesi – uzun süre benimle kaldı,” diye yazıyor Mary Ann Gwinn, Seattle Times’ın kitap editörü. (Kredi: Çapa Kitapları)

“İngiliz edebiyatının başlangıcında, Samuel Richardson bize ilk başta kendi dizginlenmemiş aşk hayallerinin suç ortağı olan Clarissa Harlowe’un kasıtlı yıkımına dair cesur ve duygusuz epistolik trajedisini verdi, sonra da büyüleyici olanın tamamen esiri alaycı ve ağza alınmaz Robert Lovelace; The Nation’dan Steve Wasserman, Clarissa’nın siyah kalbi kötü erkeklerin kadınlara yaptığı bir romandır – kurgunun icat edilmesinin ana nedenlerinden biri. The Professor kitabının yazarı Terry Castle, “Richardson’un devasa, ne yazık ki ihmal edilmiş romanı, insan zihninin değişken ve yabancılaşan işleyişini yorumlamasında eşsiz kalıyor” diyor. Don Quixote kadar derin ve Dostoyevsky, Tolstoy veya Flaubert tarafından anlatılan her hikaye kadar acımasız trajik bir başyapıt. ” (Kredi: Wikipedia)

Öngörülü bir izlenimci çalışma olan The Good Soldier, açıkça güvenilmez Amerikalı anlatıcı Edward Dowell’in yorumuyla başlar – “Bu şimdiye kadar duyduğum en üzücü hikaye” – ve sadakatsiz çiftlerin, çoklu boşanmaların, ölümlerin hikayesine dönüşür. intiharlar ve delilik. Bir Ford arkadaşının söylediği gibi, The Good Soldier “İngiliz dilindeki en iyi Fransız romanı”. Paul Wilner, “(son derece) bir Anglo-Sakson Flaubert’e benzeyen tonlarda zina, kalp kırıklığı ve metanet zarafetini yakalıyor” diye yazıyor ( Ron Slate (On the Seawall), “Üslup açısından mükemmel bir teknikle Ford, karakterinin psikolojilerine, ahlaki başarısızlıklarına ve dönemin acısına eğik bir şekilde nüfuz ediyor,” diye yazıyor Ron Slate (On the Seawall). paradoksun ele alınması tüm romancılara örnek teşkil eder.

The Australian gazetesinden Stephen Romei, Orwell’in, silinmez ve kalıcı kelime dağarcığıyla, distopik devlet kontrolü ve gözetimi romanı, “1949’da yayınlandığı zamanki gibi – daha ilgili olmasa da – bugün de o kadar alakalı” diye yazıyor. “Düşünce polisi’nden Ağabey’e kadar dili kültürel DNA’nın bir parçası haline gelen olağanüstü bir önsezinin, siyasi içgörünün ve anlatım gücünün bir eseri. Dünyaya gelmesi için bir uyarı olan bir kitap. Edebiyatta da büyük açılış satırlarından biri var: “Nisan ayında soğuk ve parlak bir gündü ve saatler on üç çarpıcıydı.” Vancouver Sun’dan Brett Josef Grubisic şöyle yazıyor: “Bir adamın zulmü ve kötülüğünün daha iyi bir tasviri yok. otoriter rejim ne de ideolojinin viral sinsiliği. ” (Kredi: Harvill Secker)

Austen’in romanı bugüne kadar yankılanan bir dizeyle başlıyor: “İyi bir servete sahip bekar bir adamın bir eş ihtiyacı olması gerektiği evrensel olarak kabul edilen bir gerçektir.” Bir taşra beyefendisinin beş evlenmemiş kızından biri olan Elizabeth Bennett ile arazi sahibi talip Bay Darcy’nin hikayesi, iki yüzyıl boyunca okuyucuları etkiledi, 20 milyondan fazla kopya sattı ve onlarca taklide ilham verdi. Roman, beş kızın evlilik beklentileri, taliplerine karşı çeşitli tepkiler ve çeşitli maçların vaat ettiği yukarı doğru hareketlilikle ilgileniyor. Austen’ın şakacı bir şekilde “çok hafif, parlak ve ışıltılı” olarak adlandırılan romanında geziler, süslü balolar, teklifler, sonraları, düğünler ve “ailevi onay” bol miktarda bulunur. (Kredi: Wikipedia)

“Gelin çocuklar, oyunumuz oynandığı için kutuyu ve kuklaları susturalım.” Newsday’den Tom Beer şöyle yazıyor: “Thackeray’ın yegane şaheseri, eleştirmenlerin 19. Yüzyılda Dickens, Eliot veya Brontës’in romanlarına övgüler yağdırdığı türden övgüleri nadiren alıyor. İngiliz edebiyatında kadın kahraman Becky Sharp ve sınıf, sosyal tırmanma ve modern okuyuculara ürkütücü bir şekilde tanıdık gelecek bir mali kriz etrafında dönen bir olay örgüsü. ” The Wall Street Journal ve Newsday’den Dan Akst, “Vanity Fair her şeye sahip” diye yazıyor, “kapsam, mizah, acayip karakterler ve unutulmaz karakterler. Hem zamanından hem de tüm zamanlardan bahsediyor. (Kredi: Wikipedia)

Bu öncü bilim kurgu ve Gotik korku çalışması, yüzyıllardır süregelen bir temanın silinmez bir “canavarını” geliştirdi: “modern Prometheus” olarak bilim adamının. Nilanjana Roy (yazar, How To Read in Indian, Business Standard), “yazarların hayal gücünü şekillendirmeye devam ediyor ve bu, ürpertici, çağdaş bir okuma, yapay zeka çağında hiç olmadığı kadar alakalı” diye yazıyor. Bookdragon’dan Terry Hong, “En sevdiğim İngiliz romanı olmasa da, Frankenstein en önemlileri için listemin başına koyduğum şeydi” diye yazıyor. “Neden? İçeriği ve biçimi (korkunç hikaye, çerçeve öyküsünün / bildungsroman’ın erken gelişmiş bir karışımı) ve ilham verici bağlam açısından yazar, çığır açan roman haline gelmeye başladığında 19. yüzyılın başlarında hâlâ genç bir kızdı. ” (Kredi: Penguin)

NPR’den Maureen Corrigan, David Copperfield’in “şimdiye kadar yaratılmış en canlı karakterlerden bazılarının yaşadığını” yazıyor. “David’in kendisi, Steerforth, Peggotty, Bay Dick – ve sınıf merdivenlerinden yukarı ve aşağı tırmanıyor – Blacking Fabrikası, Londra edebiyat dünyası, Avustralya’ya sürgün!” Wendy Lesser (Threepenny Review, yazar, Why I Read) “Karakterlerinden birini günlük hayatımın bazı yönleriyle ilişkili olarak düşünmediğim bir ay bile geçmiyor” diye yazıyor. David, Agnes ve hatta Steerforth gibi ana karakterler değil, ama biraz oyuncu: Micawber, Peggotty, Barkis, Uriah Heep, Bay Dick. Gerçekte tanıştığım insanlar kadar onlar da dünyamın ve dünya hakkındaki düşünme biçimimin bir parçası. ” (Kredi: Signet Classic)

Wuthering Heights, diyor Dale Peck (editör, Evergreen Review), “19. yüzyıldaki herhangi bir roman kadar biçimsel olarak ustaca ve şimdiye kadar yazılmış herhangi bir kitaptan daha fazla psikolojik enerjiyle destekleniyor”. Randon Billings Noble (Los Angeles Review of Books’tan) Uğultulu Tepelere “katmanlı anlatım yapısı nedeniyle hayranlık uyandırıyor, çünkü inanılmaz bir hayal gücü çalışması ve bir aşk hikayesinden çok daha fazlası olduğu için – hayati ve gerekli olanı ortaya koyuyor. . Hikaye, kısacık arzularımızın ‘altındaki ebedi kayaları’ gösterir. Bazen ‘zor ve meydan okuyan karakterleriyle küçük görünür bir zevk kaynağı olabilir, ancak Catherine’in Heathcliff için dediği gibi,’ gerekli ‘. ” (Kredi: Penguin)

Proust: The Search’ün yazarı Benjamin Taylor, “Bleak House, Dickens romanları arasında, birinci şahıs geçmiş zaman bölümlerinin şimdiki zamanda eşzamanlı bir üçüncü şahıs anlatımıyla değiştirilmesiyle benzersiz bir şekilde orijinaldir” diye yazıyor. “Birbirine örülmüş ve konserde çalışan bu iki bölüm Esther Summerson, Honoria Çıkmazı, Bay Tulkinghorn, John Jarndyce, Richard Carstone, Ada Clare, Bay Guppy, Bay Krook, Metin yazarı Nemo, Bayan Flite, geçiş süpürücüsü Jo’nun hikayesini anlatıyor. , Herbert Skimpole, Bay Woodcourt, Sargent George, Müfettiş Bucket, Bay Smallweed ve düzinelerce diğerleri. İsimleri söyle ve onların arasında oradasın. ” New York Review of Books’tan Geoffrey O’Brien, Bleak House’u “kirli, sis ve yasalar kentinin büyük kitabı” olarak adlandırıyor. The Daily Beast’tan Malcolm Jones, “Beni o kadar derinlemesine büyüleyen ve belirli bir karaktere ne olduğunu öğrenmek için ilerledim ki tek roman” olduğunu söylüyor. Library Journal’dan Barbara Hoffert, “Kendi kariyerinize yeni başlarken ve ilk defa para hakkında sert bir şekilde düşünürken [sonu gelmez dava] Jarndyce ve Jarndyce ile yüzleşmek ayıp. (Kredi: Oxford World Classics)

Wilda Williams (Library Journal), “Brontë’nin kendi şartlarında daha zengin ve daha tutkulu bir yaşam arayan genç bir kadın hakkındaki devrim niteliğindeki 1847 Gotik romantizmi, hala modern okuyucularda yankılanıyor” diye yazıyor. “Ayrıca, hiç kimsenin yeniden okumaktan yorulmaması çok iyi bir hikaye.” Brontë’nin romanı öksüz Jane Eyre’nin kimlik arayışını, Thornfield Hall, Bay Rochester’daki ustasına olan güçlü çekiciliğini ve karmaşık ahlaki seçimlerinin ve bazen ham duygusal durumlarının samimi bir tanımını (“kadınlar erkeklerin hissettiği gibi hissediyor”) içeriyor. Bay Rochester’ın “çatı katındaki deli kadın” karısı Bertha, Jean Rhys’in 1966’daki ön filmi Wide Sargasso Sea’ye (bu BBC Kültür anketinde 53. sırada yer aldı) ve Sandra Gilbert ve Susan Gubar’ın 1979 tarihli bir feminist edebi eleştiri kitabına ilham verdi. . Bronte’den Villette, BBC Kültür anketinde 28. sırada yer aldı. (Kredi:

San Francisco Chronicle’dan Dawn Raffel, “Büyük Beklentiler, İngiliz romanı olabilir,” diye yazıyor. “Çok fazla Amerikalının sıkıcı bir müfredatla onu mahvetmekten zevk aldığından ya da popülaritesi nedeniyle indirdiğinden şüpheleniyorum. Bir yetişkin olarak Dickens’ın klasiğini yeniden okumak, onun zekasını ve gürlüğünü, etkisini ve gerçeğini keşfetmektir. ” Minneapolis Star-Tribune’den Laurie Hertzel, “Charles Dickens tüm zamanların en büyük İngiliz romancısı ve Büyük Umutlar onun en büyük kitabı” diye yazıyor. “Klasik Dickens’ın tüm unsurlarına sahip – sevimli, kusurlu karakterler; zamanın (ve zamanımızın) siyasetini çarpıtan bir olay örgüsü; ahlakı ve kültürü çarpıtan alt noktalar; bir aşk hikayesi; ve harika bir hikaye. Pip, Joe, Magwitch, Estella ve Tanrı hepimize yardım etsin, Bayan Havisham unutulmaz. ” (Kredi: Penguin)

“Romanın bir araç olarak en değerli armağanı, insan bilincinin hapishanesine girmesi, en içteki yaşamlarımızı oluşturan düşünce, duygu ve hafızanın gossamer dokusunu ortaya çıkarmak için gereken güçse, Woolf’un dördüncü romanı tek başına duruyor zirvede ”diyor Time dergisi kitap eleştirmeni Lev Grossman. “Modern çağda her yerde var olan insan olmanın en büyük tek açıklaması.” Brian Hurley (The Rumpus), “Ulysses, gök gürültülü biçimsel yenilikler için daha fazla itibar görüyor, ancak gerçekten Ulysses’ten hoşlanan var mı?” Diye soruyor. “Virginia Woolf, modernizmi canlı ve nefes aldırdı.” Mark Sarvas (Bookforum, New York Times Book Review), Virginia Woolf “romanın anlatısal ve duygusal olarak neler yapabileceğine dair fikirlerimizi o kadar derinlemesine altüst etti ki, uzun gölgesinde devam ediyoruz” diye yazıyor. (Kredi: Wikipedia)

Roxana Robinson (The New York Times Book Review) “İnce, güzel, şaşırtıcı derecede zeki ve düpedüz orijinal” diye yazıyor. Elizabeth Rosner (San Francisco Chronicle, “Yedek modernizmin bir başyapıtı, bilinç akışı hem zamanın akışkanlığını (bir gün uzatılmış; on yıl sıkıştırılmış) hem de varoluşsal sınırda sanat yapma mücadelesini kapsıyor,” diye yazıyor. ). The New York Times’dan Carmela Ciuraru, “Bu romanı yıllar içinde yeniden okuduğum için (dil, algılar vb.) Zenginliği kendini göstermeye devam etti” diye yazıyor. Carolina de Robertis (San Francisco Chronicle), “Zaman, özlem, kayıp, sanatsal hırs ve bir iç yaşamı oluşturan ince ama parlak bilinç tellerinin ele alınmasında kıyaslanamayacak kadar ustaca” diye yazıyor. “[Onu] her okuduğumda, dil ile tanışmanın şokuyla karşılaşıyorum, varoluşla yüzleşmenin şokuyla, ”diye yazıyor Krys Lee (Drifting House). (Kredi: Vintage)

Middlemarch, BBC Culture anketini bir heyelanla kazandı: Ankete katılan eleştirmenlerin% 42’si onu listelerine dahil etti. Neden? Morris Dickstein (yazar, Dancing in the Dark), “Yazılarının kalitesi ve karakter ve ilişkilere dair derinlemesine içgörü” diye yazıyor. Fintan O’Toole (The Irish Times), “Eliot’un güzel bir şekilde kazınmış duygusal ayrıntılardan sosyal değişimin destansı taramasına geçme yeteneği hala nefes kesici” diye yazıyor. Wall Street Journal’dan Sam Sacks, Middlemarch’ı “şimdiye kadar İngilizce yazılmış en büyük sosyal ve psikolojik roman” olarak adlandırıyor. Michael Gorra (yazar, Portrait of a Novel) şöyle yazıyor: “Middlemarch, bu yapının doğası hakkındaki en radikal şüphelerle muazzam sağlam bir yapıyı birleştiriyor.” Harika karakterlerden oluşan bir roman, daha da büyük bir fikir ve ideal romanı, “Vogue’dan Megan O’Grady yazıyor. The Australian’s Geordie Williamson, Middlemarch’ı okumak için “insan zaaflarına ve zaaflarına tamamen sempati duyan ve hiç şaşırmayan bir zeka ile karşılaşmaktır” diye yazıyor. “Modern öncesi İngiltere’nin taneciklerinin çağdaş dünyamıza süzüldüğü kum saatinin kalbidir, her cümle Eliot’un dehasının yaratıcı kısıtlamalarını aşar.” George Scialabba (yazar, The Modern Predicament) “Son cümle, İngiliz kurgusunda belki de en dokunaklı olanıdır” diye yazıyor. (Kredi: Penguin Klasikleri) Eliot’un dehasının yaratıcı kısıtlamalarını aşan her cümle. ” George Scialabba (yazar, The Modern Predicament) “Son cümle, İngiliz kurgusunda belki de en dokunaklı olanıdır” diye yazıyor. (Kredi: Penguin Klasikleri) Eliot’un dehasının yaratıcı kısıtlamalarını aşan her cümle. ” George Scialabba (yazar, The Modern Predicament) “Son cümle, İngiliz kurgusunda belki de en dokunaklı olanıdır” diye yazıyor. (Kredi: Penguin Klasikleri)