Wonder Woman 1984 ‘dahice’

Suçla mücadelenin ilk parçası, aerobik gösterileri ve eğlence salonlarıyla tamamlanan bir alışveriş merkezinde. Silahlı bir soyguncu çetesi, bir kuyumcu dükkanının arka odasından bazı karaborsa eserlerini çalar ve birden Wonder Woman oradadır, flüoresan kementini hafifçe vurur, haydutların silahlarını çıplak elleriyle sıkıştırır ve küçük çocukları tehlikeden uzaklaştırır. güven verici bir göz kırpma. Bu neşeli set parçası, ilk günlerinde çizgi roman süper kahramanlarının genç hayranlarını daha kötü değil, daha iyi hissettirmek için orada olduklarını hatırlatıyor. Ve Gadot – gülümseyen, çekici, alfa-dişi özgüvenini yayıyor – Christopher Reeve Superman’i oynadığından beri bu amacı ve herkesi somutlaştırıyor.

Elbette gelecek daha büyük bir tehdit var, ancak bu bile 1980’lerde daha yaygın olan sevecen tuhaf tehditleri yansıtıyor. Wonder Woman süper kahraman olmadığında, Smithsonian Müzesi’nde küratör olan Diana Prince’dir – burada, Süpermen filmlerinde olduğu gibi, şehrin heykelsi kanunu ile çarpıcı benzerliğini kimse fark etmez. Bir küratör arkadaşı olan Barbara’ya (Kristen Wiig), alışveriş merkezinde bulunan gizemli bir mücevheri tanımlama görevi verilir. Ghostbusters veya Raiders’da evde bulunabilecek olan bu büyülü McGuffin, onu tutan herkesin dileklerini yerine getiriyor.

Ne yaptığını anlamadan, fare Barbara daha çok karizmatik yeni arkadaşı Diana’ya benzemesini diliyor. Bu arada Diana, filmin karakteri ölümden geri getirmesine olanak tanıyan Steve’in dönüşünü ve modern dünyanın kafasını karıştıran daha önceki bir dönemin savaş kahramanı konseptiyle eğlenmesini diliyor. Başka bir Chris’in canlandırdığı başka bir Steve’e çok benzediğini söyleyebilirsiniz: Marvel aynı zamanda adam-dışı rutini Steve Rogers (Chris Evans), aka Captain America ile yaptı. Ancak Pine rolü o kadar aptalca, masum bir çekicilikle ve Gadot’la o kadar romantik bir kimyayla oynuyor ki, yürüyen merdivenler ve break-dansçılar tarafından kafasının karıştığı ve gözlerinin kamaştığı tüm sahneleri affedebilirsiniz.

Gerçekten de WW84 o kadar olumlu ki kötüler bile sempatik. Barbara Wonder Woman’la savaşır, ancak tipik bir toplu katliamcıdan çok yaralı bir ruhtur ve Wiig’in incelikli performansı, bir çitaya dönüştüğünde bile onun insanlığını vurgular. Diğer kötü adam Maxwell Lordu (Pedro Pascal), kruvaze takım elbiseli, dilek mücevheri yakalayan, smarmy bir yağ baronu. Güçlü bir Şili aksanı olan bir aktörü, Wall Street ve Dallas’ın tüm Amerikan “Açgözlülük İyi” anti-kahramanlarından esinlenen bir işadamı olarak seçmek yanlış olabilir, ancak yine, Maxwell kötü olmaktan çok çaresizdir: orada İnsanları öldürerek değil, dileklerini yerine getirerek kaosa neden olan kötü adam için tatlı bir peri masalı yönüdür.

Yine de WW84, 1980’lerin çoğundan daha iyimser ise, tüm güncellemeler o kadar hoş karşılanmaz. CGI, aksiyon sekanslarının pratik akrobasi günlerinde olduğu kadar içgüdüsel ve inandırıcı olmasını durdurur. 1980’lerin gişe rekorları kıran filmleri genellikle işleri yaklaşık iki saatte tamamlarken WW84 151 dakika devam ediyor – ve öyle hissettiriyor. Önsöz bize Diana’yı, tamamen kadınlardan oluşan pastoral şehir durumunda bir kız olarak gösterir. Esasen bir Quidditch finaline Amazon cevabı olan muhteşem bir turnuvada yarışıyor ve gençlik öncesi izleyiciler buna bayılacak olsa da, bu uzun bölümün hikayenin geri kalanıyla neredeyse hiçbir ilgisi yok. Diana ve Steve’in Washington’da dolaştığı bölümün de acelesi yok ve son perde gittikçe daha gürültülü ve karmakarışık hale geliyor.

Jenkins, filmin 15 dakika daha uzun olmasını istediğini söyledi. Bazı izleyiciler 15 dakika daha kısa olmasını beğenmiş olabilir. Ancak, çalışma süresinin çoğu için Wonder Woman’ın moral veren şirketinde olmaktan mutlu olacaklar. WW84, eski moda, ahlaksız tarzında, 1984’ten beri piyasaya sürülecek en keyifli gişe rekorları kıran filmlerden biridir.