Türk Edebiyatında Sis şiirleri

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Türk edebiyatında sis, doğanın doğal bir unsuru olarak sıklıkla kullanılmıştır. Bu nedenle, birçok şairimiz de sis temalı şiirler kaleme almıştır. İşte Türk edebiyatında sis şiiri olarak bilinen ve önemli şairlerimizin kaleme aldığı bazı şiirler:

1. Ataol Behramoğlu – Sisli İstanbul

Sisli İstanbul seni sevmiştim bir kere Ayrılmak kolay mı sandın öyle hemen Sonsuzluğa dek sürer sandın ömür denen şey İyi bak bu son sigarama… sana son sözüm.

2. Orhan Veli Kanık – Karşıdan Karşıya

İstanbul’da sonbahar Gökte uçan kuşlar, Üşüyor insanlar.

3. Attilâ İlhan – Sis

İstanbul’a yağmur yağıyor hem de öyle bir yağmur ki; Adını sen koy, ben koyayım farketmez, yağmur bu işte…

4. Can Yücel – Bir Çağrı

Sisli şafaklarda öylesine hüzünlüyüm ki sensiz, şu karanlıkta, boş sokaklarda insan yok, kuş yok, köpek yok yalnızlığım çığlık çığlığa…

5. Edip Cansever – Sis

Göl kenarında bir adam bekliyor Bir kadın geliyor uzaktan Sis onları ayırıyor birbirinden Sonsuz bir sessizlik dökülüyor üstlerine

6. İlhan Berk – Sis

Gözlerin kör olsun diye çıktım yola Güneşin battığı yerde bir köpek ölüsü var Şimdi ayaklarım yalın ıslak Kara soğuk bir sis çöküyor üstüme

7. Fazıl Hüsnü Dağlarca – Sis

Kırlarla kaplıdır sisli bir dünya Dağların ardında kaybolur yıldızlar Denizlerde boğulan gözyaşları Bir dünya ki, yalnızlıktan ibaret.

Şairlerimizin kaleme aldığı sis temalı şiirler, doğanın güzelliklerine vurgu yaparak, aynı zamanda insanın iç dünyasını yansıtır. Sis, genellikle melankolik bir atmosfer yaratır ve insanın kendini yalnız hissetmesine neden olabilir. Ancak şairlerimizin şiirlerinde sis, doğanın bir parçası olarak kabul edilir ve insanın doğayla bütünleşmesi gerektiği vurgulanır.