Hiç duymadığınız en iyi romanlar

McCrum, Headlong Hall hakkında şu bilgece sözleri sunuyor: “Thomas Love Peacock küçük bir dehaydı ve harika kır evi hicivleri – Nightmare Abbey, Crotchet Castle ve Headlong Hall – heyecan verici, hafif parmaklı bir zeka (ve kaprisli) sergileyen küçük bir Romantik ) Keyifli bir İngiliz edebiyat geleneğine, çağdaş hiciv / komediye ilham veren. Hayal gücünün orijinalliğine değer veriyorum: Peacock olmasaydı, Jerome K Jerome (Bir Teknede Üç Adam), Aldous Huxley (Antic Hay), Stella Gibbons (Soğuk Konfor Çiftliği) ve hatta Muriel Spark (The Ballad of Peckham Rye) olamazdı. ). “

McCrum’un diğer seçeneği de Sybil: “Benjamin Disraeli büyük bir Tory devlet adamı olmadan önce, ‘İngiltere’nin Durumu’ romanını icat etti (aşağı yukarı tek başına). Sybil, 1830’lar ve 1840’larda siyaset ve toplumun neredeyse belgesel kaydı olan başyapıtıdır. Disraeli şimdi zekasıyla hatırlanıyor. Bir keresinde, bir George Eliot romanı hakkındaki fikrini sorduğunda, kedigil bir çizikle, “Bir roman okumak istediğimde bir tane yazarım” dedi. Ancak bu hediye, büyük bir güç ve içgörü olan bir yazarı gizler. Bizimki gibi kesintiye uğramış zamanlarda Disraeli’nin politik anlayışı, keskin bakışlı özgünlüğü ve fakirlere yönelik derin empati, onu biraz ihmal edilmiş büyüklükte bir yazar olarak öne çıkarıyor. “

James Adams, New York’taki Columbia Üniversitesi’nde İngilizce ve karşılaştırmalı edebiyat profesörüdür ve burada 19. yüzyıl edebiyatı konusunda uzmanlaşmıştır. En uygun kitabı muhtemelen A History of Victorian Literature (2011) olacaktır – ancak aralarından seçim yapabileceği birçok başka yayın da var. Ondan 19. yüzyıla ait gözden kaçan en sevdiği kitapların adını vermesini istedim ve birkaç fikir ortaya attı.

İlk adaylığı Margaret Oliphant’tan Bayan Marjoribanks’ti (1866): “Viktorya dönemine ait bir Emma gibi bir şey sunuyor, genç, annesiz bir mirasçının hikayesi, 15 yaşında, hayattaki misyonunu toplumsalın ‘acınacak halini’ reformda buluyor. Carlingford kasabasında hayat. Tutkuları, Austen’in kahramanından daha ihtişamlı – sosyal tasarımları zaman zaman bir Napolyon kampanyası havasına sahip – ve Oliphant’ın ironisi, Austen’in ironisinden çok daha keskindir: Lucilla, ‘eski moda ortodoks sahip olma biçimiyle büyütülmüştür. dine büyük bir saygı ve bununla mümkün olduğunca az ilgisi var ‘. Viktorya dönemi kadınlığının klişelerini sakarin etmek için çok canlandırıcı bir tonik. “

İkinci işaretçisi: “Charlotte Yonge’un The Heir of Redclyffe (1853) adlı kitabının, duygusallığa daha toleranslı okuyucular için, Redclyffe mirasının ardışık mirasçıları olan iki erkek kuzenin rekabetine odaklanan bir aile içi romantizm. Roman, büyüleyici bir Viktorya dönemi şövalyeliğini yeniden şekillendiriyor (Tennyson’s Idylls of the King’in ilk baskısı üç yıl sonra yayınlandı). Yonge birçok yönden son derece muhafazakârdı, ancak Tractarian inancında Byronic kahramanı hakkında bir ipucu bulmayı başardı ve kendisiyle savaşta erkeklik açıklaması oldukça popülerdi, William Morris ve Amerikalı askerler kadar çeşitli okuyucuların övgüsünü kazandı. Kırım.”

Latin Amerika

Carlos Fonseca, Cambridge Üniversitesi Latin Amerika Çalışmaları Merkezi’nde ders veriyor. Yazar ve eleştirmen; en son romanı Doğa Tarihi ve en son eleştirel eseri Felaket Edebiyatı’dır . Hak ettikleri kadar küresel saygı görmeyen üç başlık önerdi.

Fonseca’ya göre, Brás Cubas’ın Ölümden Sonra Anıları “Brezilyalı yazar Machado de Assis’in en büyük romanı” – bunun “Laurence Sterne’in bir hayatın hikayesini, küçük bir aristokrat. 1882’de yayınlanan metin, Brezilya tarihindeki bu geçiş dönemini anlamanın anahtarı olmaya devam ediyor ve Jorge Luis Borges’in kavramsal kurgularının habercisi. “

Bu arada Fonseca, “Domingo Sarmiento’nun Facundo (1845) adlı kitabı tam olarak bir roman değil, ancak kesinlikle tek olarak okunabilir diyor. Arjantin ulusal kimliğinin özünü, en ünlü gauchoslarından biri olan Juan Facundo Quiroga’nın hayatının analizi yoluyla kavrama çabası, bugün kurmaca olmayan anlatı dediğimiz şeyin büyüleyici bir habercisi olmaya devam ediyor. “Medeniyet ve Barbarlık” alt başlığından da anlaşılacağı gibi kitap, hoşnutsuzluklarının yanı sıra ilerlemenin anıtı olarak da okuyor. “

Ve üçüncü tercihi The Pond (1894): “Porto Rikolu yazar Manuel Zeno Gandia, 19. yüzyılın sonlarında Porto Riko’nun tarım toplumunun kalbinde yatan yoksulluğun büyüleyici bir doğa bilimci keşfini yazdı. Olağanüstü görüntülerle dolu, sömürge toplumunu eşitsizlik, yoksulluk ve cehaletle dolu durgun bir gölet olarak tasvir ediyor. “

Birleşik Devletler

Laura Marcus , İngiltere’deki Oxford Üniversitesi’nde Goldsmiths’in İngiliz edebiyatı profesörüdür. 19. ve 20. yüzyıllara entelektüel olarak eğiliyor ve William Dean Howells’in yazdığı A Hazard of New Fortunes (1890) da dahil olmak üzere iki kitabı aday gösterdi: “Howells, 19. yüzyılın ortalarından sonlarına kadar oldukça saygın ve etkili bir Amerikalı yazardı. ancak bugün gerçekçi çağdaşları Theodore Dreiser ve Frank Norris’ten daha az okunmaktadır. Romanları, sanayicilik yoluyla zenginleşen, ancak giderek artan bir şekilde bireyciliğin sinizmine ve acımasızlığına maruz kalan bir Amerika’nın ayrıntılı ve canlı anlatımlarını sunuyor.

“A Hazard of New Fortunes, editörü Basil March’ın kendisini milyoner olmuş bir çiftçi olan Dryfoos ile giderek daha fazla anlaşmazlık içinde bulduğu Every Two Weeks adlı yeni bir derginin kuruluş hikayesini anlatıyor. Howells, March’ın ve eşinin şehirde uygun bir daire bulma girişimlerini ve değişen göçmenlik modelleriyle New York’un değişen mahallelerine verdikleri tepkileri anlatırken, Boston’dan New York’a taşınma deneyiminden yararlandı. Bu gerçekten de harika bir New York romanı, şehir hayatının ayrıntıları açısından zengin ve siyasi, kültürel ve kuşaksal farklılıkların trajik komedilerinin temsilini içine çekiyor. “

Marcus’un ikinci tercihi, Charlotte Perkins Gilman’ın The Yellow Wallpaper (1892) adlı eseridir: “Gilman, ekonomi, kadın hakları ve sosyalizm üzerine üretken bir yazardı ve ütopik Herland romanının yazarıydı. Sarı Duvar Kağıdı, Gilman’ın evlilik ve doğumdan sonra yaşadığı depresyon deneyiminden yararlandığı yarı otobiyografik bir kısa öyküydü. Rejim kadınlarının entelektüel teşvik ve faaliyetlerinden mahrum bırakıldığı ve uzun süre yatak istirahatine hapsedildiği, o zamanlar popüler olan Weir Mitchell ‘dinlenme tedavisi’ uygulamaya ikna edildi. Kısa öykünün anlatıcısı (genellikle gotik ya da korku öyküsü olarak okunan), kendi deyimiyle ‘çok dikkatli ve sevgi dolu olan ve özel bir yön vermeden beni neredeyse hiç karıştırmayan’ bir doktorla evlidir. .

“Odasına hapsedilmiş olarak, deseninde ‘garip, kışkırtıcı, biçimsiz bir figür’ görmeye başladığı ‘korkunç’ sarı duvar kağıdına sabitlenmeye başlar. Figür, duvar kağıdının desenine hapsolmuş ‘sürünen’ bir kadın şeklini alıyor. Anlatıcı o kadın ‘olur’ ve hikayenin sonunda kocası tarafından ‘kaçmak’ için duvarlardan çıkardığı duvar kağıdı şeritleriyle çevrelenmiş olarak bulunur: ‘Şimdi bu adam neden bayılmış? Ama yaptı ve duvarın yanındaki yolumun tam karşısında, böylece her seferinde onun üzerinden sürünmek zorunda kaldım! ”, Hikayenin son satırlarıydı. İşine geri dönüşü onu uçurumdan çıkardı ve hikaye ‘insanları çıldırtmak için değil, insanları çıldırtmaktan kurtarmak için’ yazılmıştı ve işe yaradı. “

Branka Arsić, New York’taki Columbia Üniversitesi’nde İngiliz ve karşılaştırmalı edebiyat profesörüdür ve burada 19. yüzyıl Amerika edebiyatını öğretmektedir. Henry David Thoreau, Walt Whitman ve Herman Melville’den üç kitap önerdi.

“Thoreau’nun Concord ve Merrimack Nehirlerindeki Bir Hafta (1849) ünlü Walden’ından daha az okunuyor, ama kolayca o kadar iyi. Orada pek bir şey olmuyor: Thoreau ve kardeşi bir tekneye biniyor ve iki nehirde aşağı yukarı yelken açıyor. Ancak geçerken gördükleri şey (eski mezarlıklar, kiliseler, hayvanlar, bitkiler, kayalar) çeşitli şeyler hakkında bir dizi meditasyonu tetikler: tarih, din, zaman (jeolojik ve tarihi), yas, ölüler, yaşamın yenilenmesi (manevi ve biyolojik), arkadaşlık ve başkalarıyla birlikte olmanın diğer yolları. Bana göre, şu anki yaşam anımızla özellikle alakalı görünüyor: çünkü kitap, her şeyden önce, iki kişiyle birlikte yaşamak için toplumun genelinden ayrılmakla ilgili, ancak yalnızca diğerleri arasında yaşamaya geri dönmenin bir yolunu bulmak için. gerçekten anlamlı ve sorumlu bir yol. “

İkinci seçeneği ölümlülük üzerine bir meditasyondur. Whitman’ın Örnek Günleri (1882), Washington, DC ve çevresindeki hastanelerde yaralanan ve ölen İç Savaş hakkında yazdığı bir dizi öyküdür. Onlara ‘isimsiz, bilinmeyen’, ‘Cesur Askerler’ diyor ve ‘birinci sınıf çaresizliklerini’ ve ölümden önceki ‘öğleden sonra ani kısmi paniği’ olağanüstü cesaretlerinin ek eylemleri olarak anlatıyor. Aynı zamanda, küresel bir salgına karşı bu kadar çok şey kaybettiğimiz ve kaybedilenlerle çoğunlukla bir sayı olarak karşılaştığımız bu an için önemli bir kitap, belki de Whitman aracılığıyla acıyı anlamaya başlayabiliriz. “

Melville’in Güven Adamı (1857), yayınlandığında bazı eleştirmenler tarafından ‘çılgın’ olarak adlandırıldı. Okuması kolay değil, ama güven, inanılırlık, hayırseverlik, dini inanç, sömürü, ırkçılık ve daha genel olarak herkes tarafından kehanet edilen insan hayatının değeri gibi sorulara açıklayıcı ve rahatsız edici bir bakış, ancak, en azından bu romanın hesabına göre, nadiren harekete geçildi. “

Japonya

Stephen Dodd, Londra Üniversitesi Doğu ve Afrika Çalışmaları Okulu’nda Japon edebiyatı profesörüdür. Şöyle dedi: “Aslında uzun bir roman fikri Japonya’da keşfedilmeye ancak 1880’lerin ortalarında başlandı ve diyebilirim ki, roman gerçekten gelişmeye ancak 20. yüzyılın başlarında başlıyor. örneğin Natsume Sōseki’nin Kokoro romanıyla). 19. yüzyılda kesinlikle ilginç yazarlar vardı, ancak kısa hikayeler yazma eğilimindeydiler. Japonca roman kelimesi ‘ shosetsu’dur , ancak bu terim birkaç sayfadan yüzlerce sayfaya kadar her şeyi kapsar. Aslında, Japonlar kısa hikayelerde özellikle iyidir. “

Buna göre, Profesör Dodd, 1872 doğumlu, Japonya’da çok ünlü bir kadın kısa öykü yazarı olan Higuchi Ichiyo’yu, iyi bir baskısı Bahar Yapraklarının Gölgesinde adlı eserini önerir. Aynı dönemde çalışan ilginç bir erkek yazar Kunikida Doppo’dur; River Mist ve Diğer Hikayeleri deneyin. Şöyle ekliyor: “Bana göre çok daha ilginç olan, Izumi Kyoka gibi yazarların biraz daha sonraki kısa öyküleri” (örneğin, Japon Gotik Masalları). 19. yüzyılın başlarında seri olarak yayınlanan ve Tokyo ile Kyoto arasındaki otoyol boyunca yapılan bir yolculuğu ilgilendiren “Batılılaşmanın gerçekten etkisi altına girmeden önce yazılmış gerçekten eğlenceli bir hikaye, Shank’s Mare by Ikku Jippensha” dır.

Son olarak, Sōseki’nin “süper ve karmaşık” uzun metrajlı romanı Kokoro’yu (1914) önerir; Mori Ogai’nin The Dancing Girl adlı kısa öyküsü (1890; “Berlin’de batı kültürünün Japonlarla karşılaşmasının parlak bir keşfi ve modernite ve Japonya’ya dair fikirlerle boğuşma girişimi”); ve Tokutomi Kenjiro’nun Karda Ayak İzleri, “Batılılaşmanın 1870’lerde Japonya’ya ulaştığı bir anda hırslı bir genç adam olmanın ve Japon prangalarından arınmış yeni, modern bir kimlik olma olasılığından heyecan duymanın son derece okunaklı bir anlatımı. gelenek ”.