3

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Ben böyle değildim…

Gençtim, güzeldim,

Kendimi her şeyin üstünde sanırdım.

Kısmetlere burun kıvırır,

“Üzümün sapı, armudun çöpü,” der geçerdim.

Birinin sesi kalınsa olmazdı,

Gömleği buruşuksa asla…

Sevgi değil, gösteriş arardım.

Yaşlılığı sevmezdim.

Dişi eksik bir insan görünce yüzümü çevirirdim.

Bahçeme kuş konsa,

Toprağımı eşeleyen kediyi süpürgeyle kovardım.

“Kirletiyor,” derdim.

Ama bilmezdim ki,

Bir gün kalbim de

Toprak gibi dağılacak…

Sonra…

Beni sevmeyen bir adamla evlendim.

Onun kalbi başkasındaydı.

Ailesi, “unutur belki,” deyip beni koymuştu yanına.

Ama kimse unutmadı.

Ne o eskiyi,

Ne ben yokluğu…

Çocuklarım oldu.

Gözümün çiçeği…

Bir tanesi engelli doğdu.

Ayakkabısını ters giyer,

Bakışlarıyla konuşurdu.

Ve babası…

Benden olduğu için

Utandı ondan.

Diğer çocuklar büyüdü, uçtu.

Kocam öldü.

Oğlumla kaldım bir başıma.

Ve ben…

Bir zamanlar küçümsediğim yaşlı kadın oldum.

Protez dişlerimi küçük bir kutuya koyuyorum her gece.

Yastığımın kenarına…

Sessizce…

Saçlarım dökülüyor,

Ellerim titriyor,

Ve artık sessizliği seviyorum.

Bir gün kapıma bir kedi geldi.

Sırtı kambur,

Tüyleri eksik…

Ama öyle bir baktı ki bana,

Yıllardır aradığım sevgiyi

O gözlerde buldum.

Soframdan lokma verdim ona.

Bir zamanlar süpürgeyle kovaladığım

O kediler gibiydi belki…

Ama şimdi,

Peşimde dolaşıp beni seven bir o kaldı.

Ben böyle değildim.

Ama hayat böyle etti.

Kırdı, döktü, yonttu…

Hamdım,

Piştim,

Ve yandım.

Şimdi…

Sadece yumuşak bakmayı biliyorum.

Yargılamadan, ölçmeden, karşılık beklemeden.

Çünkü öğrendim:

İnsan,

En çok küçümsediği şeye dönüşünce

Gerçekten başlıyor yaşamaya.