Zamanın Sessiz Refakati

6

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Zamanın Sessiz Refakati

Seni gördüm, ey zaman — Görünmez değilsin.

Bir gün, kardeşimin saçlarında

Ansızın beliren beyazlarda yakaladım seni.

Bir zamanlar o küçücük elleri

Sıkıca tutardım elimde, kaybolmasın diye.

Annem tembihlemişti:

“Elini sakın bırakma,” demişti.

“Bakkala giderken kardeşinin elinden tut,

Arabalar tehlikelidir, dikkat edin.”

Sen ki bir hastabakıcısın—

Usulca, bir hemşire gibi

Kolumdan tutmuşsun da

Başka bir koridora geçirmişsin beni.

Hiç fark etmeden yürümüşüz ardınca.

Hayata öylesine dalmışız ki

Sen, bir tığ gibi işlemişsin ömrüme,

İlmik ilmik, bir çeyiz gibi…

Eskiler “vaktin hikmeti vardır” derdi.

Meğer her gündoğumu,

Ömrümün defterine düşülen bir satırmış.

Ve her ayrılık,

Bir mürekkep lekesi…

Zaman: Sessiz Bir Öğretmen

Zaman, sen bir mürebbi imişsin aslında—

Susarak öğreten.

Ne bir çan çalıyor gelişinde,

Ne de bir davul…

Sessizce geçiyorsun yanımdan.

Ve ben yaşlandıkça fark ediyorum:

Gölgemin sana benzemeye başladığını.

Ey vakit,

Sen ki devr-i daim içinde

Bize sırlar fısıldarsın—

Ama biz hep radyoyu açık bırakmışız,

Kendi gürültümüzde

Duymamışız seni.

Hayatın Koridorları

(Bir okul gibidir yaşamak…)

Zaman bir okulsa eğer,

Hayat onun uzun ve dolambaçlı koridorudur.

Ve biz o koridorda yürürken

Birinci sınıfa yeni başlamış çocuklar gibiyiz ilkin—

Yeni alınmış kalem kutuları,

Pudralı silgiler,

Ve adımızın yamuk harflerle yazıldığı ilk defterle

Bakıyoruz hayata, çekinerek…

Sonra büyüyoruz.

Ergenliğin coşkulu teneffüslerinde

İlk kez âşık oluyoruz,

Ve ilk kez kalbimiz çiziliyor—

Bir sınav kâğıdı gibi.

O koridorlarda sessiz ağlayışlar duyulur,

Tuvalet köşelerinde bastırılmış haykırışlar…

Bir dostluk, bir ihanet,

Bir ilk aşk, bir ayrılık…

Sevilenler ve unutulmaz nefretler…

Gidenler…

Ve kalıp bizi yarım bırakanlar.

Zil Çalınca

Sonra… Mezuniyet.

Diploması özlemlerle yazılmış,

Vedalarla mühürlenmiş…

Ve o son zil çalar—

Bazen bir ölüm gibi,

Bazen yalnızca bir elveda.

Ama her zaman bir geçiştir:

Bir üst sınıfa,

Belki de bambaşka bir âleme…

Ve biz, geçmeyi öğreniriz.

Kızdıklarımıza da,

Delice sevdiklerimize de

El sallamayı…

Çünkü hiçbirimiz

Ömür boyu aynı sınıfta kalamayız.

Zaman, öğretmen gibi tahtaya yazar:

“Ders bitti. Şimdi gitmelisin.”

Ve Sonunda…

Sahi…

Bu hayat mektebinde

Kim eşlik eder bize?

Sevda mı?

Keder mi?

Yoksa sadece sen mi, ey zaman?

Bir mürşid gibi—

Sessiz, sakin,

Ve her şeyi bilen…

Şimdi anlıyorum:

Sen ne bir düşmansın,

Ne de bir cellât.

Sen,

Eşlik eden’sin.

Meltem Yalçın

#zaman #farkındalık #şiirseldeneme #hayatyolculuğu #anı #yaşamaşarkısı #edebiyat #duygusalhikaye #kişiselgelişim #sessizlik

#zaman #hayat #geçmiş #anı #deneme #şiirseldeneme #yaşamınizleri #insanruhuhikayeleri #farkındalık #yavaşyaşa