“Hayat Donmasın Diye: Üstüne Talaş Çuvalı”

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

 “Hayat Donmasın Diye: Üstüne Talaş Çuvalı”

Ankara kışıydı o.

Dize kadar kar yağan zamanlardan değil; herkesin birbirine muhtaç olduğu o uzun aralıktan söz ediyorum.

Devlet kurumlarında çalışan odacı komşularımız vardı. Sobanın ömrü onlara emanet gibiydi. Sanki bütün Ankaralılar devlet dairelerinde çalışırdı.

Babam hariç. O serbest meslek insanıydı; emir altına giremezdi.

Adliye’den dönen bir adam, elinde tomar tomar gazeteyle gelirdi. Sobalık… tandırda yakılacak.

Okunmadan yanmanın hüznü de belki tam olarak buydu.

Milli Eğitim Bakanlığı’nda çalışan başka bir komşu; yazılmamış ajandalar, yüzü eskimiş dergiler getirirdi.

Kışlık kütüphanemiz böyle kuruldu: kırık raflı, bedava.

Ruhu besleyen şeyler daima atıklar arasından çıkar.

Denizimiz yoktu, evet. Ama şehrin göbeğinde hamsi kokusu dolanırdı.

Hamsi, fakir sofrasının Akdeniz’iydi belki.

Traktörle gelen o devasa lahanalar… Kış, lahananın altında birleşirdi.

Sabahları kömürlükte soba kovası doldurulurken, talaşın içinden çıkan sanayicilerin ürettiği sanat eserleri:

kare, üçgen, çarpık odun parçaları.

Yere serilmiş gazetenin üstünde düşler kurardık. O odunlardan, evimizde hiç olmayan koltuk takımları, gökdelenler, arabalar, çöp bebeklerimize dünya yapardık.

Oyunlarımız sobanın dibinde başlar, yeni kesilmiş bal kabağının çekirdekleri usulca kururken, bir kış boyunca sürerdi.

Annem… Ellerini bilirim: Ispanağı hep tuzlu, bal kabağının altını hep tuttururdu.

O eller, geceleri su saatini örterdi. Torba torba talaşla.

Hayat donmasın diye. Vananın üstüne düşen o talaş torbasının alnındaki direnç yazısı.

Böyledir işte; kadınlar her şeyi örter, korur.

Haftada bir gelen, kapı kapı dolaşan, yaşlı, beli bükük, bereli bir dilenci vardı. Omzunda çuval, içinde topladığı kuru erzaklar: bir kap bulgur, iki parça yufka ekmeği…

Perşembe günleri Hızır çöreği yapılırdı: yumurtasız, sütsüz. Tuzlu, kuru ve birkaç eve bölüştürülmüş.

Bir komşu nine gelirdi bazen; sessiz, dertli bir film gibi.

Gelini yüz vermezdi: “Git de biraz evleri temizleyeyim,” derdi, soğukta.

Kadınların derdi hiç bitmez, bilirim.

Bir baba, geç kalan oğlana söylenirdi: “Askere gitsin de aklı başına gelsin.”

Askere gitmek, bir akıl yamağı mıydı sahiden? Derin bir aşk acısı da aynı işi görürdü belki; uslandırırdı insanı.

Sonra o gelin kaynana oldu. Şimdi gelininin evine sığamama sırası ondaydı.

O asi oğul baba oldu.

Geçmişi silen bir ses titredi: “Korkuyorum, geç kalıyor,” dedi. Oğluna yasağı koyup bağırıp çağırırken.

Mahalle sonra yıkıldı sanki üst üste dizilmiş o tahta parçalarının yıkılışı gibi.

Sanki bir film aniden, sessizce bitti.

O odalar, o ajandalar, o talaşlar…

Hepsi birer mekân yitimine dönüştü.

Orada olan herkes, bir film biter gibi yok oldu.

Ankara’nın kışı böyle bir iz bıraktı.

Meltem Yalçın

#Ankara

#Mamak

#Kış

#Talaş

#Hamsi

#Nostalji

#Gecekondu

#mahalle

#şiir

#kar