Bir Zamanlar Şimdiki Zaman

Yoksul çocuklardı ekmek kırıntılarıyla insanlığı ağırlayan,

Ve ufka bakarak ağlayan da bendim.

Sonra kızıl güneş yakalardı gözyaşımın kuru terlerini,

İşte o zaman su damlaları süzülürdü semalardan,

ipil ipil çiseler,

insanlara hardal tanesi kadar merhametler tünerdi o zamanlar,

Bitki yaprakları ağaç köklerini dinlemez, rahmet yelleri ile dans ederdi durmadan.

Ve bütün sevdalar ancak ölümle aldatılırdı.

Ahh fakirlik, ne de zengindin.

Ağlamak, ne de mutluydu

Ve sen ey aşk,

Ne de utangaçlık ve sadakatler doğururdun.

Unuttum artık sizi,

Unuttuk.

Ya da bir dakika sayın zaman,

Bir dakika,

Başka bir zamanın satırlarını da hatırladım şimdi.

Sonsuz yollar vardı bir zamanlar kalpuz zaman içinde,

bir karınca kervanı geçerdi birinden,

bölük bölük.

Birileri da basmak istiyordu işte sağ ayağındaki paslanmış sol parmaklarının köşe bucağıyla,

Bilmiyor muydu sanki bastığı yerin çelik eklem bacaklarla korunduğuna.

Hem bilseydi de ne olacaktı sanki?

Dirayetsiz ve çürümüş yüreğini alıp eve harman dövmeye mi gidecekti?

Hayır,

Yeminler olsun ki hayır,

Hiçbir çekiç gönülü terbiye edemezdi o zamanlarda.

Ve sonra bir haber aldım ki

Çok uzun bir zaman olmuş beklenen trenlerin tünelden epeyce geçtiğini.

Perde kapandı;

Hikayenin sonunda karınca insan oldu ama insan, insan olamadı…

Şeyler gitti sonunda,

Yoruluyorum,

Çünkü insanlar bu şehirde bütün güneşlere kar yağarken dilek tutuyor artık,

Ya da kurak dağlara tüneyen bulutlara rağmen şemsiye dükkanları açılmış.

Martılar da bu havalarda süzülmüyor ki

Sıcak bir simidi paylaşalım,

Gemiler de yanaşmıyor artık şu limanlara.

Nasıl bir zamandır bu yahu,

Vakitler nakit değil, dakik oldu yakın bir geçmiş zamanda,

Ve dinlemez oldu şimdiki saatlerde akrepler yelkovanları.

Hangi günü anlatmalı şimdi.

Savaş meydanlarında kol gibi yumurcak sesler işitiyorum sanki altın borazanlardan,

Yığınca kol uzuvları görüyorum bütün köşe başlarında,

Dönemiyorum hiçbirini,

Kimisi siyah, kimisi kırmızı ve kimisi de henüz bir annenin tenine dokunmamış olacak kadar süt beyaz.

Kapasam ya gözlerimi,

Ne çare,

Bütün kirpiklerimi kana sulanmış da yakıyor biçarelerimi.

Ahh, oralarda ıslanmak vardı şimdi,

yağmurları toplamak misal,

Ya da gökkuşağın altında kurulanmak.

Ve ölüm vakitlerimiz de bir hayli yaklaştı şimdi,

Çünkü kimilerimize göre keder, kendi hayatlarımızın kalbi oldu ya artık,

Korkuyordum,

Ölüm değildi beni korkutan,

Ezilen hangi karıncanın sırtındayken sonsuzluğa uğurlanacağımın bilinemez silüetiydi

Ama mutluydum da,

Çünkü ağlarken göremeyecektim hiçbirini,

Hiçbirini de göremeyecektim.

Uçurtma mevsimlerinde rüzgar olup dinecektim misal,

Belki de yağmur olup  yağacaktım artık oluksuz çoraklara.

Ümit etmek istiyorum hala,

Sakın beni unutmayın,

Döneceğim mutlaka,

Unutmayın beni,

Unutmayın…..