Sevgili geçmiş, Ben senin yerinde olsam, güzel yarınlara açılan geleceği doğururdum avuçlarımla. Bu kadar kötülüğün arasında temiz kalmaya çalışan bütün insanlık uğruna, yeniden yoğururdum geleceğin hamurunu. Şimdi diyeceksin ki, “insanlar kendi seçimlerinin sonuçlarını yaşarlar.” Haklısın da, bazen haklı olmak yetmiyor bu hayatta. Gerçi sen haklı olduğun halde haksız olmayı diledin mi hiç? Sanmıyorum… Ne yazık ki geçmiş olmaya doğru gitmeyen hiçbir şey yeryüzünde değer kazanmıyor. Bu sudan çıkan balığın öleceğini bilmesi gibi bir durum değil. İnsan olarak elimizde bulunanların kıymetini anlamamız için yok olmaları gerekiyor. Sürekli var olacağını düşündüğüm her şey bir müddet sonra kaybolacak ve biz ancak o zaman anlama erdemine ulaşmış olacağız.
Sevgili Geçmiş, Şimdi sen “buda buradan ahkâm kesiyor ama…” diye başlayan ve bütün pişmanlıklarıma doğru devam eden bir cümlenin yolculuğuna kapılacaksın. Biliyorum, sen beni en az benim kadar iyi biliyorsun ve bilmelisinde. Üzüntülerimiz, yaşam içinde gelgitlerimiz oluyor ve bu gelgitler sağlıklı bir gelecek planlamamıza engel oluyor. Yalnızlılığın paslı duvarlarına kapılan bütün kırlangıçlar kanat çırpmadan ölüyorlar. İnsanın insana varabilmesi gittikçe uzaklaşıyor ve bir yüreğin diğerine ülke olması mümkün gözükmüyor. Kalplerimiz hüznü maskelemek için Künde-kâr gibi zamanın döngüsüyle çalışmaya devam eder. Zamanı durdurmanın ya da geriye sarmanın yolunu ararken geleceğin güzelliklerinden fazlasıyla uzaklaşıp duruyoruz. Sabrımız taşıyor bazen gelecek denen illetin bize getirdikleri karşısında ve bazen geçmişi yani seni anımsayıp kaçmayı seçiyoruz bütün gerçekliklerden. Dünya bazen kendi ekseni etrafında dönmüyor, insanlar kendi çıkarları etrafında dönerken. Âmin Maalouf’un da dediği gibi, “Geçmişin geçmiş olması için zamanın geçmesi yetmez.”
Sevgili Geçmiş, Biz insanlar çömez varlıklar olarak hayatımızı en usta şekilde yaşmaya kalktıkça beden beden büyük hayatların tokatlarından yıkılmayı başarı saydık. Başaramadığımız her şey için suçlanacak bir hedef tahtamız vardı. Doğru ya biz insanlar “Eşref-i Mahluk” yani varlıkların en şereflisiydik. En azından öyle dünyaya gelmiştik. İşin tuhaf yanı önce şerefimizi kaybederek başladık, zamanla insanlık ve vicdan adına ne varsa birer birer bizleri terk ettiler… Hayat yaptığımız hatalara karşı bir bir dişlerini biledikçe biz boynumuzu hataların kanlı ağzına emanet ettik. Cesaret diye adlandırdığımız kaç intihar çemberinde debelendiğimizi hiç bilemedik. Bir avuç göz yaşından başka bir ders kalmayınca elimizde yavaş yavaş eriyerek yok olmaya devam ettik.
Sevgili Geçmiş, Aslında hayat tamda senden ibaret! Yaşadığımız mutluluklar, hüzünler ve bizi biz yapan o tokat dolu tecrübelerin hepsi senden bize birer armağan olsa gerek. Anı yaşamak ve senden daha fazla istifade etmek yerine sadece geleceğe odaklanmak neden? Sanırım cevabını bilmediğimiz bir hastalık içerisindeyiz ve her zaman ilacın gelecekte olduğunu düşleriz. Olduğu zaman diliminin hiçbir zaman kıymetini bilemeyecek varlıklarız. Bizler kışın yaz aylarını, yazın ise kış aylarını hayal edip durmaktan öteye gidemeyen yaşam döngüsünün en zayıf halkalarıyız.
Neşet Bozkurt
Web sitemizde size en iyi deneyimi sunabilmemiz için çerezleri kullanıyoruz. Bu siteyi kullanmaya devam ederseniz, bunu kabul ettiğinizi varsayarız.Tamam
12:58
News
