Ona Üç Soru Sordum

5

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ona Üç Soru Sordum

Bir sabah,bir yazı okudum: “Sevdiğin insana sor üç soru,sevdiğin seni ne kadar seviyor?” Kulağımda çınladı gün boyu… Bir sevda tartılacaktı, usulca.

Dikmen Vadisi’ne gittik o gün, Biraz yürüyüş, birkaç fotoğraf… Kuğulu Park’ta sustu zaman, İki simit, bir bank, birkaç laf.

Dedim ki: — Bir gün hasta olsam, Çirkinleşsem, yorgun düşsem… Yine sever misin beni?

Cevabı havadaydı: — Bilmem… Hayat bu, kim bilir ne getirir?

Sonra sordum: — Bir kadın çıksa karşına, Zengin… Sana ev, iş, huzur sunsa… Beni bırakır mısın?

Gözlerini kaçırdı: — Kimse bilemez. İnsan değişir…

Üçüncüde durdum: — Beni, her şeyimle… Kırgınlığımla, yükümle, suskunluğumla… Sevecek misin? Kalacak mısın yanımda?

Bu kez sessizlik konuştu: — Seviyorum ki buradayım… Ama “ne olursa olsun” demem.

Sustu dünya. Ben de sustum. Bir simidin susamına sarıldım, Ve teşekkür ettim cevapları için.

Akşam bir mesaj yazdım.İstedim ki üzülsün benim gibi,hissetsin yokluğumu: “Sen çok kıymetlisin… Ama biz zor bir yoluz. Sen kurye ,ben garson… Fakirlik, aşkı bir balta gibi kesiyor bazen.”

Saatler sonra geldi cevap: “Edebiyat döşeme bana. Bir daha beni sakın arama.”

O an anladım: Bazı kalpler, Yalnızca kendi gürültüsünü duyar. Bazı sevgiler, İlk yokuşta iner arabadan.

Bütün gece gözüm açık kaldı, Göz kapaklarımda adın. Anladım ki… Tüm hayatından bir tuşla silinmekmiş “Engellemek” dedikleri.

Sanmıştım ki,bizim ipimiz kopmaz. Omuz omuza, yol alırız sanmıştım. Meğer ip incecikmiş, üflemişsin de ben duymamışım.

Keşke sormasaydım o soruları, Keşke duymasaydım o cevapsızlıkları. Keşke sınamasaydım seni… Çünkü her şey o andan sonra koptu.

Ertesi sabah, Gittim o parka, En son yan yana oturduğumuz banka.

Cebimde bir umut…Bir ankesörlü telefondan aradım seni. Son bir çabaydı belki. Hat çaldı… açtın… “Bir daha arama, karşıma çıkma demedim mi?” dedin. Sesten öfke fışkırdı, Ve konuşma kesildi. Kontörüm bitti, Telefon kapandı.

Olduğum yere çöktüm. Kurtuluş parkında bir çekirdekçi geçti önümden.Bir poşet çekirdek…

Ördekler girdi suya, Kanatlarını çırptılar. Hayat yine devam etti.

Ne garip, sevilmemek ne kadar yoruyor insanı. Bir hiç gibi silinmek… Bir ses duymadan geride kalmak… Birinin hayatında artık “yok” olmak…

Ne kadar sessiz, Ama ne kadar ağır…