Ateş-i suzan-Sude Özkan Suzan

                                                                Ateş-i suzan

Muma gittikçe yakınlaşıyordu Kelebek… Yasaktı, Acıydı, İmkansızdı farkındaydı.. İmkansız bu kadar güzel olur muydu? İmkansız hiç bu kadar imkanlı gözükür müydü? İmkansız böyle heyecanlandırır mıydı kelebeği?  Mum yakardı, acıtırdı, sonunu getirirdi. Kelebek toydu. Sevdası ağırdı, acıydı. Yakacağını bile bile giderdi kelebek.

 Sevda cesaret isterdi, kelebektim ben cesaretliydim. Uçmamam gereken yerlere uçar, sevdam için yanardım. Mumdu o herkesi kendine çekmesiyle, karanlığı aydınlatmasıyla bilinirdi.. Öyle de oldu çekildikçe çekildim. Kısacık ömrümü o aydınlatsın istedim. Onun kokusu, benim kanat çırpışlarım sarmıştık odayı.

Yapma dedi Mum; -Sevemem ben ateşim. Kelebeksin sen yakar kül ederim seni.

Biraz daha yaklaştım ona bir tek o görsün, bir tek o duysun istedim beni; Leyla ile Mecnun, Şirin ile Ferhatı, Aslıyla Keremi bilmez misin sen? Sevdadır bu, kavuşamazsan yolunda ölürsün, Sevdayı sevda yapan kavuşmak değil uğrunda ölmektir.. Gittikçe yaklaştım, yaklaştıkça yandım.. Artık onun eriyişine eşlik eden gözyaşlarım vardı.. Usul usul, acı acı, çaresiz yakarışlarla.. Sevdam öyle büyüktü ki yanışıma değil de onun eriyişine ağladım. İstedim ki zaman dursun ben yanayım, sevdam erimesin, sevdam bitmesin..

O eridikçe ben yandım, ben yandıkça o eridi. Acım dayanılmaz hale geldi, acısına dayanabiliyor mu diye baktım. Eğdim dağ başımı önüme, Serdim cayır cayır yanan kanatlarımı üzerine…

Ben sevdim şair oldum, yandım kül oldum. Eridik, cayır cayır yandık şiir olduk. Kavuşamayan, kavuşmak uğruna yolunda ölenlerden olduk..