ŞALTERİ ATMIŞ HAYATLAR… IŞIĞI TÜKENMİŞ UMUTLAR… PEKİ, SEBEP NE?

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Dışarıda güneşli bir hava hâkimdi. Kış ağır, soğuk örtüsünü kaldırmış, doğa içinin tüm güzel  hayallerini dışa vuran bir yürek misali, güneşi sergiye çıkarmış, ağaçlar düğüne hazırlanan  gelinler gibi çiçeklerini takmış takıştırmıştı.  

Ben tam bu duygularla, içimin kıpır kıpır tüm umutlarıyla arkadaşımın koluna girmiş, gözlerim  güzelliklerle mahmur bir halde ilerlerken bir anda : ‘Bu bahar yeni yeni umutlar, bu güneşte o  umutların ışığı olsun mu?’ deyiverdim arkadaşıma. Her gördüğüm şeyde aradığım onca anlamı  bilen arkadaşım yüzüne yerleştirdiği o kocaman tebessüm ile: ‘olsun tabii ki’ dedi. O sırada tam  arkamızdan bir ses müdahale etti konuşmamıza : ‘hayatımın şalteri atmış be abla ne  ışığından bahsediyorsun?’ bu söz tüm duygu dünyamı ortadan ikiye keskin bir kılıç gibi  bölmüş, yüzümde ki o tebessümü bir anda alıp götürmüştü, hızla döndüm ardıma ve gördüğüm  manzara, bu cümlenin neden kurulduğunu anlatıyordu aslında. O ağır cümle, karşımda duran o  masum bir çift göze, taş çatlasa on bir on iki yaşlarında bir çocuğa aitti. Eline satması için  verilmiş bir top kağıt mendil, nazarda kirli ama özünde tertemiz ellerinde iğreti duruyordu.  Üzerinde ki eskimiş kıyafetleri ve çıplak ayaklarına geçirdiği yarı yırtık terlikleriyle içimin  duygu dünyasında kaç büyük depreme sebep olmuştu sayısını bilmiyorum.  

Çocuk dünyasından kocaman bir kelam edip beni kendine kilitleyen bu çocuğa az önce kurmuş  olduğu cümleyi tekrarlatmaya niyetim yoktu fakat, onun da boyuna denk gelecek şekilde  önünde eğilerek biraz da umut veren bir ses tonuyla: ‘dur bakalım küçük adam daha bu yaşta o  ne büyük söz? Hayat sana ne ışıklar sunacak daha, hayattan ne ara elektriğini aldın da şalteri  attı diyorsun?’ dedim. Cevabını bildiğim bir soruyu sormuştum aslında, açıkçası o cümleyi  kurarken ben bile o enkaz bakışların altında ezilmiştim, farkındaydım çok tesirli olmayacağının.  Yüzün de yarı bitkinlik, yarı alaycı bir bakışla söylediğim sözün ona hiçbir faydasının  olmadığını ispat edercesine: ‘mendil alır mısın abla?’ dedi. Önce başını okşadım bir şeyler  diyecek gibi oldum, sonra omzuna indirdiğim elimle ‘ver bakalım iki tane’ dedim, zoraki  gülümseyerek. Kendi tercihi olmadığını ve bu hayata mecbur bırakıldığını haykırdı o dakika  bana o bakışlarıyla. Ben çöktüğüm yerde kala kalırken, o küçük adam avuçlarına sıkıştırdığı  parayla çoktan, onun da deyimiyle şalteri atmış hayatına iş başı yapmıştı.  

Peki, sebep ne? 

O çocuğu o gün belki de akşama kadar düşündüm, hayata eşit şartlarda gelmemiştik kesinlikle  ve benim sarf ettiğim o cümle, onun dünyasında farklı kapıları aralamıştı ki bana o cevabı layık  gördü. Peki, o çocuk kadar dertlerimiz olmadığı halde biz neden verilen nimetler arasında  umutsuzluk içine düşüyor ve verilen hayatımıza aykırı davranıyorduk? Sebep neydi? Bu defa  bu soruların cevabını arıyordum beynimde. Çok geçmeden de buldum, insanoğlu hep daha  fazlasını istiyordu çünkü. Nefis denilen o illet duygu doymak bilmiyordu. Ve en ufak şeylerde  sanki dünya yıkılmış ve altında bir tek biz kalmışız gibi davranıp hayatın tüm ışıklarını  söndürüyorduk. O çocuk küçüktü ama büyük düşünmüştü, bizler ise büyüktük ve küçük  düşünüyorduk. Bir kitapta okumuştum sanırım bu cümlelerimin özeti gibi bir sözdü: 

‘Garip bir zamanda yaşıyoruz. Tuşsuz telefonlar, kulpsuz kapılar, duygusuz ilişkiler ve  beyinsiz, düşüncesiz insanlar’  

O zaman da çok hoşuma giden bu söz, yaşadığım olayın üzerine beyin dünyamdan sökülüp  dökülüvermişti dilime. Azıcık dertlerimizi büyütüp isyan kapılarını sonuna kadar aralayıp, bir  başkası başına gelen bir olaya üzülünce ağız dolusu samimiyetsiz bir şekilde ‘imtihan dünyası’  diyen bir garip topluluk olup çıkmıştık işin özü.  

O günden sonra kendimin de uyguladığı ve sürekli tekrarladığı yapılması gereken ne?  Sorusunun yegâne cevabı ise şuydu: Başımıza gelen musibetlerde sabrı elden bırakmayıp, umut  dünyamızın ışıklarını hemen kapatmadan ve bizden daha kötü durumda, daha ağır imtihanlarda  olanları göz önüne alıp şükürle yolumuza devam etmekti. Bize sunulan bu hayatın tüm  imkânlarını değerlendirip bütün yolları denemeden ‘yapılacak bir şey artık kalmadı’ diye  hayıflanmamak, insanların çektiği zorlukları hafife almamak ve her insanın farklı fıtrata sahip  olduğunu akıldan çıkarmamaktı. Tüm olumsuzluklar bir olup üzerine gelse bile her kışın bir  baharı olduğunu bilip, hep güzele odaklanmaktı. Çünkü en azından bizler o küçük adam gibi  çocukluğu elinden alınmış kimseler değildik. Ve çözümü olan dertlerimizi çözüp tıpkı o  çocuğun dünyası gibi dünyalara ışık tutmak için çabalamalıydık. Gerçekten umutsuz ve ışıksız  olan dünyalara… 

Velhasıl hayatınızın elektriğine sözde, fazla dertten(!)su kaçırıp şalteri attırmayı bırakın ve  ışığınızın sönmesine asla izin vermeyin. Çıkın karanlık dünyanızdan ve hayatın ışıkları yanınca  bakın bakalım hangi güzellikler sizlere merhaba diyor…