BİR KELEBEK ÖLÜYOR YÜREĞİMİN ORTA YERİNDE

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bir kelebek hüznü gelip oturmuş omuzlarıma, son dakikalarının kanat çırpış acısı sıkışıp kaldığım… İnsan paramparça oldukça mı bütünleşip yeniden kalkar ayağa, yoksa her sırtından vuruluşunda ‘güçlendirdiniz!’ naralarının beyhudeliğinden mi bakar hayata?

Zaman kirli, zaman katran katıklı acılarla sunuyor baldız tadı sevinçlerini! Annem hep derdi ki: ‘İki iyilik kimseye aynı anda verilmez kızım!’ Sahi bir insan hep haklı olabilmeyi nasıl başarır aklım almıyor! Aklım bu aralar hiçbir şeyi almıyor işin açığı. Muğlâk bir acının için için kanayan ihanet yaralarıyla dolu zihnim. En sevdiklerim… İnsan kimi en çok sever? Kime en çok güvenir? Kimi kendinden bilir de dayanır fütursuzca? Ve yüzüstü çamurlu bir yolda düşünce, etrafına bakıp tutunacak kendinden başka kimse olmadığını görünce mi anlar yeniden ve sancılı yalnızlığını? Yoksa sanrılı iyilik marazıyla yine aynı mı düşünür!?

Bir kelebek kanat çırpıyor içimde cansız, heyecansız, hüznü boğuyor beni! En ince yaralarımın kabuklarını kaldırıyor, kanatları her bir yaramın kan kırmızısına bulanıyor! Hangi yaramın cerehatli sancısı bu çektiğim? Hangi ateşli rüyalarda inanır insan iyiliğe, merhamete, sevgiye?

Bir kelebek ölüyor yüreğimin orta yerinde…

Nüfuzlu bir çığlık kesiyor düşüncelerimi…

Kendi gidiyor asırlık hüznü kalıyor omuzlarımda…

Kelebek hüznü çırpınışlarım, hiç durmamaya yeminli kanayan yaralarım!

Bir kelebek ölüyor yüreğimin orta yerinde!

Susuyorum…

Nilay ŞİRİN