“Kırılgan Gücümüz”

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Bazı günler vardır, insan kendini ne geçmişe ne geleceğe ait hisseder. Zaman, sanki olduğumuz yerde donar. Sokaklar sessiz, içimiz kalabalık… Bir şey eksiktir ama ne olduğunu bile bilmeyiz. İşte o anlarda, hayatın bize fısıldadığını fark ederiz: “Bu hâl de geçecek.”

Çünkü aslında hayat, kırılganlığımızı öğretir bize. Güçlü olmak, dimdik durmak değil her zaman; bazen kırıldığını kabul edebilmek, ağlayabilmek, durup nefeslenebilmek de bir cesarettir. Herkes koşarken yavaşlamak, kendi iç sesini duymak… İşte o, gerçek bir başlangıçtır.

Bir çiçeğin filizlenmesi gibi, insan da önce toprağın altında şekillenir. Kimse görmezken, sessizce büyür. Acıyla, sabırla… Sonra bir gün, kimsenin fark etmediği bir anda başını uzatır güneşe. Ve o an, her şey anlam kazanır.

Her kalp, kendi yükünü taşır. Ama bazı yükler vardır ki bizi büyütür. Çünkü içimizde, her şeye rağmen yeşeren bir taraf var. Kırık yerlerimizden sızan ışık, bize hatırlatır: Ne kadar yara aldıysak, o kadar derin sevebiliriz. Ne kadar düştüysek, o kadar anlayışlı olabiliriz.

Belki her şey birden değişmez. Belki sabahlar hâlâ gri uyanır. Ama o griliğin içinde bile küçük bir ışık süzülür bazen—bir kuşun kanat sesi, bir çocuğun kahkahası, rüzgârın saçlara karışan melodisi… Ve o an anlarsın: yaşamak, tüm kırılganlığına rağmen, ne büyük bir mucize.

Umut, büyük laflarda değil; en sade anların içindedir. Bir fincan sıcak çayda, bir dostun sesinde, bir yoldan geçerken içini saran tanımsız huzurda… Her şey geçer ama kalbimize düşen o küçük ışık, kalır. Ve işte o ışıkla devam ederiz.

Çünkü insan, ne yaşarsa yaşasın, yeniden başlama gücünü bir yerlerde saklar. O gücü hatırladığında, dünya biraz daha yumuşar. Ve yaşamak, sadece sürüp giden bir zaman değil; içine şiir sığdırabildiğin bir yolculuk olur.