AŞAKA KAÇIŞI ÖĞRENİYOR
“Sabah kahvaltısını vermek için zindana indim. Herkes yerde baygın yatıyordu efendim. Zişan’ın kapısı açıktı ve içeride Zişan yoktu.”
Aşaka’nın alnındaki damar öfkesinden daha belirgindi. Çalışanı
dinledikten sonra arkasındaki askere bağırdı:
“Bana kapı, bahçe ne kadar muhafız varsa çağır hemen.”
Salonda bir o tarafa bir bu tarafa yürüyerek bağırıyordu çalışanı da
yolladıktan sonra:
“Nasıl olabilir?”
“Buna kim cüret edebilir?”
“Pesat!”
Aklına yeğeninin hala dinlendiği geldi:
“Arat, Arat’ı çağırın!”
“Koca sarayda yalnız başıma koşturuyorum lanet olsun!”
Kısa bir süre sonra geldi muhafız:
“Arat odasında değil efendim.”
“Nerede, boğulası!”
Gözlerini kapatıp konuşmaya devam etti:
“Her odayı ara, olmayanları derhal bana ilet!”
O sırada kalabalık, salona doluştu. Muhafızlar salondaki yerlerini
almıştı.
“Şimdi soracağım soruyu dikkatle yanıtlayın. Dün gece size tuhaf
gelen bir hareketlilik oldu mu?”
Soruyu duyan önde ve en soldaki iki muhafız birbirine baktı. Susmaya karar verdiler.
“Öyle mi? Sizi ayakta uyutarak mı kaçtılar yani?”
Askerlerin arasında endişeli bir uğultu oluştu. Bu belirsizliğin
içinde kendine güvenen bir muhafız konuşmak için el kaldırdı. Kralın
uyarısından sonra askerler konuşacak kişiye odaklandılar:
“Efendim, önce Tara gelip sizinle görüşeceğini söyledi ve içeriye
girdi. Biraz zaman geçtikten sonra hanımefendi Anselin kapıya çıktı. Benimle sohbet etti biraz ve sonra yürüyüşüne eşlik etmemi istedi
benden. Ben de bunu bir emir olarak kabul edip isteğine boyun eğdim.
Bahçede yürürken bir anda düştü, ona yardım etmeye çalışıyordum.
Bacağında ve bileğinde ağrı olduğunu söylediğinde bileğini kontrol ettim. Anlamasam da o an kontrol etmem gerektiğini düşündüm. O sırada Arat geldiler, öfkeyle beni yanlış anladılar. Hanımefendiye şehvetle
yaklaştığımı düşünerek suçladılar beni, tutuklatıp zindana göndermek
istedi. Tutuklatmadan önce tüm askerleri toplayıp sorguya çekti. Nihayet suçsuz olduğumu anlayınca sorguyu bitirip tüm askerleri görev
yerlerine geri gönderdi. İşte hepsi bu kadar, efendim. Yok, hayır. Eklemem gereken bir şey daha var. Anselin ve yeğeniniz Arat yürüyüp
çıktılar saray bahçesinden ve hala dönmediler.”
Aşaka’nın başındaki ağrı şiddetlendi. Boynu başını taşımakta zorlanıyordu:
“Defolun hepiniz! Yıkılın!”
Yavaş yavaş çıkan askerler kralın ikinci bağırışından irkildiler:
“Birinizi öldürmeden defolun!”
Geri dönüp koltuğuna attı kendini, kaykılarak oturmuştu.
“Henna, Arat ve Anselin’ in odası boş, efendim.”
“Yalnız bırakın beni, salonda kimseyi görmek istemiyorum. Ben
çağırmadan kimse gelmesin.”
“Emirdir efendim.”
Asker çıktı salondan ve Aşaka düşünceleri ile yalnız kalmıştı. Aklına Erissa düşmüştü ilk olarak. Erissa neredeydi? Dün akşam ki hali
zaten hiç de normal değildi. Bilincini kaybetmek istercesine içmişti.
Unutmak istercesine ve korkularını yok etmek istercesine.
“Sürtük Erissa!”
Ne yapacağını düşünüyordu. İyice kaybediyordu kendini. Ayağa
kalkıp masadaki bezitaya gitti, bardağa boşaltmadan şişeyi dikti kafasına. Tek seferde yarısından fazlasını içmişti bezita suyunun.
“Sürtük Erissa!”
“Geberteceğim seni!”
Nefreti dile gelmişti, kendini aptal gibi hissetmişti. Erissa’nın
oyuna getirdiği beyinsizlerden biri olmuştu. Öyle görüyordu kendini.
“Asker!”
İki nefes beklemeye tahammülü yoktu:
“Asker dedim!”
“Buyurun efendim.”
“Erissa’yı çağır.”
Bozulmuş dengesi ve sinirleriyle kendine hâkimiyeti kaybetmişti.
Önce masayı sonra sandalyeleri dağıttı. Duvar gözlerindeki fatikoroları birer birer attı salonun ortasına. Bağırıyor ama bağırdığının farkında
olmuyor, yıkıyor yıktığının farkında olmuyordu.
“Lanet olsun! Lanet olsun!”
Yenilgi ilmek ilmek sahip oluyordu bedenine. Savaşın öfkesini kustuğu gözleriyle karşında Erissa’yı buldu. Gülümsüyordu kadın:
“Beni çağırmışsın.”
Bitik ve yorgun vaziyetini unutarak hala kralı kışkırtmaya çalışıyordu:
“Hadi! Ne diyeceksen de Aşaka!”
Kral hızlı ve büyük adımlarla yürüyordu yorgun esmer kadına:
“Sürtük beni kandırdın, öyle mi? Beni ayakta uyuttun yanıma gelerek. Haberdar olmamı engelledin!”
Güzel kadın geceden kalma haliyle dilini arka dişlerine götürerek
gülümsemeye devam ediyordu:
“Bunun özrü için de bu gece gelirim.”
Konuşması biter bitmez Aşaka güçlü bir tokat indirdi cüretkâr kadının yanağına. Cüretkârdı ancak mukavemeti düşüktü, kendini yerde
buldu kadın: “Ne oldu Aşaka, yetmedi mi sana özür planım?”
Son kışkırtmanın ardından karnına bir tekme yedi. Korkunç bir
“ah!” etti tekme üzerine.
“Ayağa kalk sürtük kadın.”
“Emirdir efendim!”
İtaat edip güçlükle yine dimdik durdu kralın karşında:
“Ölümün tek isteğimdi. Sana ölüm az gelirmiş Aşaka. Gözündeki
çırpınışı görmenin hazzı daha lezzetliymiş. Benim elimden değil; zavallı, kimsesiz ve korku içinde gebereceğini görmek sarhoş olmaktan
daha lezzetliymiş.”
Aşaka ensesindeki saçları sıkıca tutup kendine çekti Erissa’yı:
“Yılan! Su yılanı! Seni ben var ettim. Öylece bıraksaydım kullanıp
kıyıya cesetlerini atmışlardı şimdiye kadar. Bu mu teşekkürün?”
Tel tel çekilen saçlarına umursamadan kahkaha attı Erissa:
“Kızına ne diyecektin? Taht varisi kızın Anselin’e, ha! O utandığın
kızın! Peki, amcasının kızını dışarıya atıp ölüme terk eden kralı halk
tanır mıydı? Sen o zavallı küçük Erissa’yı Eyka merhametine bırakmaya cesaret edebilir miydin? Her zaman korkak oldun, yine korkaksın.
Gözlerinde bir bebeğin korkusunu görüyorum. Ancak sen saf değilsin,
iğrenç bir yaratıksın!”