VAKİT AYRILIĞA AZ KALA – Nilay ŞİRİN

Kulağımda hüzünlü bir kemanın sesi

Yüreğimde ayrılığın en ağır depremleri

Bilmediğim bir yolda, bilmediğim zamanlara yolculuktayım ey yar!

Vakit ayrılığa az kala demiştin, son ‘hoşça kal!’ kelimesini.

Gitmenin belki de kalmaktan daha kolay olduğunu düşündün!

Hangi yürek hak ederdi böylesine ağır bir eylemi?

Köşeyi çoktan döndü yalnızlık, yüzünde takındığı ‘yine ben geldim’ ifadesi.

Ben ise ayaklarına prangalar bağlanmış bir esir misali,

Ağır aksak adımlarla ilerliyorum yalnızlığıma.

Tüm kemiklerinin aynı anda kırılması gibi bir acı mıydı?

Adına ‘aşk’ dedikleri, ama aslıda nesli de hüzünden ibaret olan duygu.

O yüzden değil miydi en iyi aşk şarkılarının ayrılıklardan sonra yazılması?

Çünkü kavuşmak olsa adı aşk olmayacaktı bu biliniyordu…

Giden de bu yüzden gitmişti belki kim bilir?

Vakit ayrılığa az kala sevgili

Gözlerimin gözlerinle son vuslatında,

Çaresizliğin yüreğimde kanat çırpışında,

Benim de son sözüm bir ‘hoşça kal’dı.

Aslında sıralamak isterken tüm içimden geçenleri

Gözlerinin limanından, dudağımın kıyısına,

Yalnızca bir ‘hoşça kal!’ vurdu.

Ve şimdi sevgili…

Yüreğinin mahkemesinde

Kavuşmaların kalemi kırıldı…

Ocak/2018 Nilay ŞİRİN