ÜMİDİM

bir kış günü yazdığım

kır türküsünün

coşkulu hasretinden

ümidim,

sahte bir tebessüm

ve

az bir tecessümden değil

değil,

ferasetin ve felaketin

korlarını sakladığım

kalın kapaklı defter sayfasında

bak! değişiyorum sinyora

andım!

çoklaşan şeylerin,

hiçleştirdiği ferasetle

ümidim,

itildiğimde kendi ömrüme

ne vardıysa,

ne koyduysa

kaçmak istediği çocukluğunda

eşeledim,

baş ucumdaki mektuba

sonlanmış imgeye boyun eğenlerden

sıkıldım!

ben,

virgülü bilirim

hurafeden önce bilgiyi

salkıma kenetlenmiş ateşi

aydınlığın nereden geldiğini

acıyı sökmeyi bilirim

öylece oturur

düşü puslayan tanrıya meylederim

sanrıların içinde

ebabiller beslerim

budanır ve kanarım

kan akmamak değil niyetim

kanatmamak için

bir dağ görünür

öyle hudutsuz

çiğ hayallerden

ışır bahçeleri inşa ederim

ümidim,

esiri olduğum o kayın ormanına

düş olurum

düştükçe sökülürüm

söküldükçe ben olurum

kendine dikilmenin hikayesine

kentin sıtmalı bağrında

cennet olurum

ben,

bana yetişmek için sekiyorum

meltemin raksında

bu gözleri kapadığım

o yusufsuz kuyuda

ümidim,

karanın şefkatinden çalanın

yuf ervahına!

bu eller,

devran bulacak

sıkışmış çarkın şavkında

bilirim,

söğüdü seslenir salkıma

etle tırnaktır

ümidim,

eğirir omzunu olmayışına

                                  02.04.23 / bir akşam kızıllığında