SOKAĞIN TAVANI KADAR

Bir sokaktayım, dar, taşları suskun, Göğe dönsem yüzüm, umutlar yorgun Tavanı var sokağın, yıldızsız gece Başımı kaldırsam, çarpar her hece. Gökyüzü yok burada, hayal eksilir, Ne bir kuş uçar, ne düş yeşerir Işık bile süzülmez gönlümden içeri, Sokağın tavanı, örter kaderi. Kaldırım taşında geçmişin iz kalır, Her adım bir hüzün, her ses daralır Duvarlar yakın, nefesim kısa, Hayat, bir sokakta çizilmiş yasa. Açsam kanatlarımı, uçamam geri, Çünkü başımda beton – kapanmış yeri Kimse görmez içimdeki göğü, Tavan kadar geniş, acı kadar büyü. Aşkı anlatsam, yankı duymaz, Güven desem, cevap bulmaz Bir sokakta, dar bir gecede sıkıştım, Tavanı delmek için sabra alıştım. Dualar döner, çatlak arar, Gözyaşı toprağa sessiz akar Ama bir gün, bir ışık sızarsa içeri, Tavan göğe döner, açılır yeri. Bir çocuk gülümser, umut gibi saf, Bir çiçek büyür, betona inat Belki de tavan sanılan o yük, İçimizde büyüttüğümüz bir korku. Güven kırılırsa, yankı yapar, Aşk çekilirse, kalp ıssız kalır. Kalbim bir kandil, içimde yanar, Her dua bir melek, yoluma konar Tavanlar kalkar, yollar genişler, Sabreden kalpler bir gün güneşler. Ben o sokaktayım hâlâ, dar belki, Ama içimde gökyüzü, serin bir belki Sokağın tavanı vardı bir zaman, Şimdi başımda dua, içimde her an.