RÜZGÂR

Salih MELİKOĞLU

Öyle soluksuz uzaklardan

kabuk bağlamamış yaralardan

hangi yanık yüreğin dumanını getirdin

destursuz ve sormadan

beni kervan geçer yol mu sandın

han mı sandın

oysa köhne bir dam gibiyim

seni ayakta karşılayamam rüzgâr

Karanlık iner bahçeye kalkar misafir kuşlar

sen rüzgar bir ürperti gibi tünersin perdeme

yüreğim bir mum alevi

arafta istenip yanar

gölgem büyür cismim küçülür

soluğunda savrulacak kadar

beni kapılardan sığmaz dağ mı sandın

dünyayı sırtlayacak omuz mu sandın

yalnızlıktan bir iklim buldum kendime

senin mevsimine alışamam rüzgâr

İçim yaralı bir hayvan gibi saldırgan, hırçın, ürkek

sen rüzgâr içimi okşayabilir misin

anam gibi yumuşak, onun kadar gerçek

vadem sıyrılır yaprak yaprak takvimlerden

üstüme dağlar devirerek

beni ayak sürülmemiş toprak mı sandın

bulut görmemiş gök mü sandın

ben bir sürgün kentliyim

yağmurların hırpaladığı bir coğrafyayım rüzgâr

Huzur uzamış sakallarıyla en çok bize nasip olmadı

sen rüzgâr paslı bir çivi gibi

geçmişe saplanan cesedimden ne istersin

ne filiz doğurabilirim sana

ne de yoluma çıkar kendim için düşlediğim bahar

aşk önüm sıra karışıp gitti nehirlere

cesur değilim sularla başa çıkacak kadar

beni nehirleri kurutacak kudret mi sandın

tufana direnecek Nuh mu sandın

bir itirafın korkusu kadar titreğim

milyarlarca insan doğurmuş toprak gibi yorgun

senin kokunu çekecek gücü bulamam rüzgâr