Uzun zamandan beri ilk defa kendimi kendim gibi hissetmediğimi ve eski mutluluğuma dair neşemin kalmadığını, gülmeyi bile unuttum desem yeridir.
Yaşadığım bir kaç olaydan sonra her şeyin yapmacık ve sahte olduğunu düşünmekle geçiyor günlerim. İnsanlara karşı olan güvenimi ve inancımı kaybettim.
Artık insanlara ihtiyaç duymuyorum. Mutlu olmanın yollarını da aramayı bıraktım. Yapabildiğim tek şey, bir yerlere oturup sessizce dışarıyı izlemek oluyor.
Beni kendinden vazgeçirmek ve yaşanmışlıkları umursamadan silebilecek duruma getirdiğin için çok teşekkür ederim.
Beni şu an değil yıllar sonra öyle bir hatırla ki bir yer de otururken sevgilim dediğin birinin sana karşı yaptığı her hangi bir hareketi bana benzet önce aklına sonra da bana yer vermediğin kalbine düşür.