KİFAYETİNİ KAYBETMİŞ KELİMELER

Ayrılık kelimesi aşkın yanında anlamını yitirmişti biz yan yana iken,

Elini tutup ‘Seni seviyorum’ sevgilim derken

Kelimeler kifayetini kaybetmişti ona olan sevgimden.

Ona karşı hissettiğim aşkı hangi kelimeler tamamlayabilirdi ki.

Onun bıcır bıcır hallerini hangi sözler anlatabilir ya da gülümsetebilirdi acaba.

Sabahın cilvesiyle ‘Seni seviyorum’ aşkım demesi hangi sevginin lügatıdır.

Canı bir şeye sıkıldığında üzülme bak ben senin yanımdayım diye kim susturabilirdi.

Şimdi ise dalından düşen bir yaprak gibi onsuz geçirdiğim günlerin kefaretinimi ödüyorum,

Yoksa günahlarımın bana biçtiği kaderimin cilvesinimi yaşıyorum.

İnanın  onu o kadar özledim ki başımı nereye çevirsem onun hayalini görür gibiyim artık.

Halbu ki sevmek nefes almakmış ama ben şu an nefesimde boğuluyorum.

Hani insan sevgisini yazmak ister de ona olan aşkından yazamaz ya

Şimdi ise ayrılığın hüznünü yazmaya çalışmak çok zor olsa kelimelere dökmek.

Hele seven bir insan için daha da zor. Bunu ancak yaşayan bilir demek isterdim ama ben yaşadım.

Acaba şu an ne yapıyor kiminle ya da beni düşünüyor mu diye kendi kendine konuştuğun oluyor.

Kime yararı var ki neyi düşündüğün ya da neleri hissettiklerinin dimi, bak yine konuştum kendimle.

İşte bunlar aklıma geldikçe derin bir ahh çektiklerimle kalıyorum sessizce her vakit.

Bazen geceleri yatağımda radyo dinlerken onunla konuştuğum saatler aklıma geliyordu.

Hayallerimizi konuşur sabahlara kadar sohbetin dibine vururduk.

Gel gelelim yalnızlığın dibine vurmuş hayaliyle yaşayan biri olmuştum.

Ben yaşadım siz yaşamayın.