Göğüsümdeki Pencere

​Penceremin önündeki saksıyı suladım bugün, Toprağın kokusu, annemin elleri gibi tanıdık. Artık kavga etmiyorum rüzgârla, Eğiliyorum esince, dallar gibi bilgece... Biliyorum ki; kırılmamak için bazen esnemek gerek. ​Sırtımdaki heybeden ağır taşları döktüm, Yüküm artık sadece bir tutam kuşyemi, Bir de cebimde sakladığım o eski neşe. Yorulmuşum kendimi kanıtlamaktan dünyaya, Şimdi sadece bir çay buğusunda kendimi bulma telaşındayım. ​Kapım herkese açık ama huzurum emanet değil, Ekmek gibi bölüşüyorum artık gülümsememi. Geçti o fırtına, dindi o gürültü... Şimdi usulca, yormadan ve yorulmadan, Kendi içimin güneşinde ısınıyorum. Meltem Yalçın #nostalji #şiir #hayat #büyümek #pencere #rüzgar #umut #yeniyıl #iyileşmek