Duygularımın Çıkmaz Sokağı..

Acı… Binlerce çeşidi var acının da, aşkında. Bizim yaşadığımız neydi? Aşk mı, savaş mı, eziyet mi yoksa süründürmek mi? Neydi önceleri bizi bir arada tutan, sonraysa ayıran neydi? Sordun mu hiç kendine bize ne oldu diye? Ah, bize ne oldu?.. Öyle çok düşündüm ki bu soruyu, artık anlamını yitirdi bende. Öyle çok cevap aradım ki… Ama her seferinde sanki tüm kilitler sende çözülecekmiş, sanki tüm soruların cevabı sendeymiş gibi ellerim boş döndüm zihnimin çıkmazlarına… Acının tüm evrelerini yaşadım ben sensizlikte, bu terk edilişte… Nefes alamıyordum sanki. Geceler hiç bitmiyordu. Bazen çıldırdığımı sanıp Allah'a dualar ettim; ne olur aklımı koru, diye… Dayanılır gibi değildi, tükenmiştim. Gözlerim o güne kadar bu denli gözyaşı dökmemişti. Çıkış bulamıyordum, aklım almıyordu.. Sen… Benim ilk ve tek ve en büyük aşkım, dokunmaya kıyamadığım, bakmaya doyamadığım yarim, bunu bana nasıl yapmıştın? Halbuki ben… Ahh, ben seni ne çok sevmiştim…