DÜŞÜNCELERİN SESSİZLİĞİ: KENDİNE DOĞRU BİR YOLCULUK

Bir dağın yamacında gezinirken Adımlarımı yavaş ve sakin sakin atarken Kendime dair düşüncelerin içerisinde ve Bir yüzleşmenin eşiğinde bulundum birden. Kimdim ben, bu düşünceler benim miydi sahiden Yoksa Şu zamana kadar yaşadıklarımın sesi mi yükselmişti Kendi içimdeki çocuğun sesini artık duyamıyorken Bunca şeye sebep olan neydi o halde Hata, yanlış nerede nasıl yapılmıştı? Kendi özümü tanımayı Kendimle iletişim kurabilmeyi Ve belki de en önemlisi Kendime dost olabilmeyi Hepsi bir zamanlar bir yerlerde yapılıyorken Şu an neden hiçbiri yapılamıyordu? Kaçtıklarımın esiri değildim Yaptığım hataların mahkûmu olmadığım gibi Her gelenin gittiği, her gidenin ise daha güzel geleceği bir dönüş. Ve kendimle kaldım tekrardan Yalnız ve yalnız bir şekilde yürürken dağın yamacında Gözlerim kapandı istemsizce Yorulmuştu onlar da savaşmaktan Ve bir damla yaş süzüldü yanağımdan. Kalbim ve aklım ağlıyor muydu halime Sakin sakin düşünürken bunları Kaldırdım kafamı ve sonsuz o maviliğin içerisinde Buldum kendimi birden Yeşilliğin içinde kaybolup gezinirken olduğu gibi.