Türkiyenin Kültür Haber Portalı

Filmin altındaki asıl teori şudur: Zaman, yalnızca bilincin var olduğu sürece anlamlıdır. Bir yaşam sona erdiğinde, o kişi için geçmiş ve gelecek de yok olur. Yani her ölüm, küçük bir evrenin sessizce sönmesidir. Bizler, sonsuz zamanın içinde birer küçük evren taşırız — her biri kendi anlamını yaratan, ama sonunda sessizce yokluğa karışan minik bilinç noktalarıyız. Bu açıdan film “hiçlik” temasını korkutucu değil, şiirsel biçimde işler. Hiçlik burada yokluk değil; bir dönüşümdür. Tıpkı bir yıldızın sönüp enerjisini başka formlara bırakması gibi, bir bilinç de yok olurken varlığın bütününe karışır. Son sahnede Chuck’ın gülümsemesi bu yüzden bu kadar dokunaklıdır:

O yanacak, eriyecek, etrafına ışık değil, sadece boğucu bir duman salacak. ​Tıpkı annemin evindeki huzur gibi, Zafer'den kaçışım da sadece bir mum aleviydi. Üflemeye bile gerek kalmadan, kendi kendine sönen bir umut. ​Yorgundum. Bu hayatta bir oyuncak değil, Zafer'in kendi karanlığını yansıttığı bir aynaydım. O an anladım: Benim tek görevim, bu evde yaşarken sessiz kalmaktı. ​Kızım Esra, masadaki pastaya, babası Zafer’e değil; yere düşen, yuvarlanıp tozlanan küçük, beyaz bir tüy parçasına bakıyordu.

​“Bazen düşünüyorum… Müstesna’ya verdiğim sabrı, sevgiyi, ilgiyi kendi kızıma verebilseydim, belki o kapıyı çarpıp gitmezdi. Belki hâlâ yanımda olurdu. O günden sonra kızımın gözlerine daha dikkatle bakmaya başladım. Çünkü orada, Müstesna’nın hiç büyüyemeyen o on üç yaşındaki hali saklıydı. Ve ben artık onu kaybetmek istemiyorum.”

Zamanın hafızası olduğuna küçüklüğümden beri inanırım. İnançlı insanların koşulsuz teslimiyeti ile hem de.